Het grote taboe: abortus bij een ongewenste zwangerschap (ons gezin is compleet)

Ik voel de nood om de gebeurtenissen van afgelopen weken van me af te schrijven. Om te schreeuwen dat het iedereen kan overkomen. Falende anticonceptie. Helemaal niet nonchalant geweest. Fucking hell. Deze beslissing wíl ik gewoonweg niet maken. Ik wil niet knoeien met de levensloop. En dan zie je de reactie van je partner, mijn eigen rationele reactie ‘nee!’ en mijn lijf dat al trillend in een paniekaanval schiet. Alle babyspullen zijn weg, geen opvang meer, mentaal was het poortje dicht. Ons hart en huis is vol. En dan gebeurt dit. Ongevraagd. Ongewild. Ongepland.

Rollercoaster

Twee weken geleden zat ik lekker stoer bij de psychologe op intake. Een zwangerschapsonderbreking mevrouw. Ja we zijn zeker. Ons gezin is compleet, alles draait, we willen geen risico nemen met onze voorgeschiedenis. Dan gaat de bedenktijd in. Een rollercoaster zeg ik je. Ja, neen, misschien, toch maar niet.

Om met tranen een week later terug op post te zijn. “Mevrouw, we zien echt nog bitter weinig. Bent u zeker dat u zwanger bent?” Het stelt me gerust, alles is nog ‘in wording’. Maar toch, was het maar zo simpel. Doe nu maar. De korte pijn. Alles is zo goed als achter de rug nu. Dat hoop ik toch. Lichamelijk nog even alles op een rijtje zetten, maar mentaal ben ik een wrak. En manlief heeft géén idee wat er allemaal in mijn hoofdje aan de hand is. Ja, de beslissing was de juiste voor ons gezin. Maar neen we hadden die beslissing nóóit hoeven te nemen. Dit is niet eerlijk. DIT IS NIET EERLIJK…