Het huishouden als therapie?
Ik geef het toe hoor, soms (vaak ;)) hangt het huishouden mij de voeten uit: die eindeloze was, die smeltende-sneeuw-voetstappen door de keuken als ik pas heb gedweild, die mottige schimmelvlekken die steeds weer opduiken in dat hoekje aan het raam,…
Maar ik heb ook veel voldoening van het huishouden, van het gevoel dat ik een warm nestgevoel kan oproepen door een lekkere ovenschotel te maken, dat gat in haar favoriete legging te herstellen, zijn favoriete Paw Patrol-dekbed op te leggen.
Evenwicht versus frustratie
Klinkt goed hé… Maar de realiteit is ‘soep uit de diepvries met boterhammen’ op de avond dat ze allemaal nog sporttraining hebben. En snel in volume toenemende stofpluizen die vanonder onopgemaakte bedden komen gewaaid. Ik heb een fantastische job met glijdende uren en op slechts een halfuur rijden, maar toch ben ik het blijkbaar ergens kwijt geraakt, dat Evenwicht met de grote E. Frustratie met de grote F, daarentegen…
Ik ga op huishoud-therapie
Volgens goedbedoelde raad is het nochtans simpel: haal een poetshulp in huis! Ik heb het niet eens overwogen, klinkt dat raar? Het gaat toch niet alleen over poetsen, maar ook en vooral over het draaiend houden van een huishouden en een gezin!?
Na lang twijfelen en na een ferme dip is de beslissing gevallen: ik ga een dag per week minder werken en ga op huishoud-therapie. Een leuk mama-dochter moment én handgesneden frietjes op tafel, die frustratie gaat smelten als sneeuw voor de zon :-).
Dat is natuurlijk wat kort door de bocht, en ik weet helemaal niet zeker of dit wel de juiste beslissing is. Maar nu, op dit moment is het precies wat ik nodig heb.
Sofie
