Het slechte-moeder-syndroom
De dochter (11,5 maanden) heeft last van... jawel, die dekselse TANDJES. En soms hé.... Wel soms... ja, dan weet je het toch gewoon niet meer!? Zalfjes, bijtringen uit de frigo, suppo'ke, alles geprobeerd...
Ze is gewoon AMBETANT, gaat van jengelen over naar janken om dan te brullen. Ze trekt aan m'n broek, knijpt in m'n voeten, wil opgetild worden. En als ze dan op schoot zit, spant ze zich op tot plank waarna ik haar weer op de grond moet zetten. Als ik uit het zicht durf te gaan, dan gaat haar sirene nóg harder... Ze bonkte haar hoofd zelfs een paar keer tegen de keukenkast om aandacht te krijgen. Ik zou mijn über-schattige, rozige, (meestal) instagramwaardige Mini-Me zo achter het behang plakken (als ik dat al had)...
Ik ben er niet fier op
Afhankelijk van de graad van vermoeidheid reageer ik op twee manieren: 1) ik sluit me ervoor af en ga op automatische piloot rustig verder met wat ik bezig was te doen (dat is, als ik ontspannen en min of meer uitgerust ben) OF 2) ik ga met de deuren slaan en - yep, guilty - ik roep tegen het kind (als ik dus 'iets minder' uitgerust ben en gestrest)...
Het werd deze keer optie twee. En ik ben er niet fier op. Verre van zelfs...
Ik wéét dat haar iets scheelt, ik probeer het te relativeren. Besef dat ze zich niet anders kan uiten dan door boos en verdrietig te zijn. Ze heeft pijn, ze voelt zich ongemakkelijk...
Maar toch, ondanks al mijn relativeringsvermogen, kreeg ik het danig op mijn 'seskes'.
Tegenslag
F*ck alle sprongetjes, fases, groeispurtjes,... IK WEET DAT ALLEMAAL WEL. Als er iemand zich ingelezen heeft, dan ben ik het wel!!! Ik heb for F*-sake zelfs een app die die 'sprongetjes' aankondigt. Ik vind dat helemaal niks om een verkleinwoordje op te plakken. Het is KNUDDE, dat is het. En.Dus.Riep.Ik. Dat ik het ook allemaal niet meer wist en dat ik het beste met haar voor had en dat ze niet beseft hoe ik m'n benen onder me uit hol voor haar...
Als je dan op de koop toe nog een paar tegenslagjes hebt zoals de dop die van de fles vloeibaar koortswerend middel schiet, waardoor de keuken (om 22u30 's avonds!) onder de kleverige witte smurrie komt te zitten. Of de praline waarvan je dacht dat het er eentje met likeur was (Man, I need a drink - shit is that all there is?!), een neppertje blijkt te zijn waar gewoon voor de show een papiertje rond zit (in de VS had ik vast een schadevergoeding kunnen opstrijken)?! Dan denk je even, heel even, F*CK MY MOM LIFE, wat was het leven simpel voordien...
Doe ik het wel goed als mama?
Het doet me denken aan een gesprek dat ik een aantal dagen geleden had met een goede vriendin. Ze gaf toe dat ze soms al eens aan haar partner vraagt of ze wel een goede mama is voor hun kindje. Omdat ze haar dochtertje op haar vrije dag vaak naar de opvang brengt en geniet van haar me-time. Omdat ze niet binnen het halfuur, als ze een stapje in de wereld zet, whatsappt om te horen hoe het gaat met kindlief.
Ik snap haar gevoel en de onzekerheid, dat zogenaamde 'slechte-moeder-syndroom'. Vanzelfsprekend zie ik Mini-Me liever dan wie ook ter wereld. Kan me mijn leven zonder haar niet meer voorstellen. Maar, ik wil ook nog graag iemand anders zijn dan 'de mama van...'. En ik ben ook maar een mens met al mijn beperkingen, foutjes en een kort lontje... En dan wringt het inwendig al eens!
Maar dan denk ik: zolang het wringt, dan is het oké, want dat wringen wil zeggen dat je erbij stil staat en een evenwicht probeert te zoeken en het goed wilt doen...
De druk is groot
We maken er tenslotte het beste van en doen het met heel veel liefde. Maar de druk die we onszelf opleggen is groot, en niemand krijgt een uitgeschreven handleiding mee (niet over het kind en niet over het ouder-zijn) en daarbij komt nog de peer pressure van social media, familie, goede bedoelende vriend(inn)en...
Dus ja, ik voel me schuldig over die uitval...
En ik zou liefst die tanden zelf krijgen voor mijn dochter. Of haar een pilletje geven waardoor er ‘s nachts in één keer een gans gebit is doorgekomen, zonder de minste kreun of traan. Gewoon, omdat ik er niet tegen kan dat het kind afziet. Omdat machteloosheid het lastigste gevoel is dat er bestaat. Omdat me dat een wee gevoel in m'n buik bezorgt.
I'm a sucker (grote smoel, héél klein hartje), I know...
Maar ja, ook dat is mama (of papa) zijn zeker?!
PS: Ik vind haar trouwens een supermama, die vriendin ;-)
#momlife #reallife #perfectimperfection #itsokay
Deze blog verscheen eerder op Just_Giulzz.
