Het spook dat voedselallergie of voedselintolerantie heet

Oona was een mager scharminkeltje toen ze geboren werd. 49 cm en 2800 gram, waarvan ze de eerste nacht nog eens 300 gram afviel. Dus toen zaten we daar met een baby die na 12 uur op aarde nog 2500 gram woog. 

Stoelgangproblemen

Het leek alsof ze huid te veel had voor dat kleine lijfje van haar. Zo broos en zo kwetsbaar. Daarbij kwam dan ook nog eens dat mijn borstvoeding niet goed op gang kwam. Meerdere keren per dag afkolven en haar gewicht angstvallig in het oog houden was de opdracht.

Die borstvoeding kwam uiteindelijk in orde en Oona kwam langzaam maar wel zeker enkele grammen bij. We konden opnieuw ademhalen. Tot ze enkele weken later veel last kreeg met haar stoelgang. Huilen van de krampjes was meer regel dan uitzondering. Op een gegeven moment, ’s avonds na een giga huilbui en meermaals rode wangetjes van het duwen, ververste ik nietsvermoedend haar pamper en trof tot mijn horror bloed aan. Eerste reactie: paniék! Tweede reactie een uurtje later, na wat opzoekwerk: er zal een adertje gesprongen zijn tijdens het duwen.

Twee weken later gebeurde het weer, wel altijd vermengd met de stoelgang. Wij dus met een klein hartje toch maar naar de kinderarts. Verdict: koemelkallergie. Gevolg: mama op streng dieet om zeker maar niets door te kunnen geven aan die kleine bengel. Het was zwaar, want in werkelijk bijna alles zit koemelk in, zelfs in chips! Gelukkig zijn er in de supermarkt nu zo veel producten te vinden op basis van soja, amandelen, rijst... Het was dus zwaar, maar het was nog wel te doen. 

Mijn arme baby

Maar toen we nog eens twee weken later, tijdens het verversen, live getuige waren van helderrood bloed dat gewoon zomaar uit haar poepje spoot, kregen we toch klamme handjes en een kloppend hart om U tegen te zeggen. Het zweet parelde op mijn voorhoofd: mijn arme baby!!!

En toen sprak de kinderarts die woorden uit die ik absoluut niet wou horen: ‘Mevrouw, ik vrees dat we toch moeten proberen van haar even op kunstvoeding te plaatsen om te kijken of het zo betert.’

Toen ik diezelfde avond mijn vriend in de zetel een flesje zag geven huilde ik tranen met tuiten. Maar ik was vastbesloten om een koemelkdieet te blijven volgen, zodat ik na enkele weken, moest de flesvoeding niet helpen, gewoon de draad weer kon oppikken.

Een maand lang nadat Oona geen melk meer kreeg van mij, volgde ik dat überstrenge dieet en kolfde ik meermaals per dag af. Tot ik gewoonweg op was. Ik kon niet meer. En Oona: dat ging beter. Stilaan. Nadat Pepti niet aansloeg, zijn we overgestapt op Neocate en dat hielp. Haar stoelgang verbeterde en ze groeide stilaan uit de krampjes. Ze bleef wel onder het gemiddelde en bleef een mager ding. 

Oona werd een kleine smulpaap

Tot ze vijf maanden was en vaste voeding begon te eten. Eten dat ze doet, niet normaal! Gelukkig lust ze alles en is er bij ons dus nooit een gevecht aan tafel om voldoende groentjes/aardappeltjes... in dat kleine mondje van haar te krijgen (ik kan me echt niet inbeelden hoe dat moet zijn...).

Toen ze een jaar oud was, at ze al vier maanden bokes met kaas, smeerkaas... ’s Avonds at ze gewoon mee met de pot. Dat ging allemaal goed; geen allergische reacties, krampjes of andere nare bijwerkingen. De kinderarts gaf dan ook groen licht voor groeimelk op basis van soja. Hoera, van die dure, stinkende pap verlost!

Maar de dag nadat we startten met de melk kreeg ze diarree en die is, nu anderhalve maand na datum, nog steeds niet gestopt. Eerst dachten we aan tandjes, een buikgriepje, even wennen aan de nieuwe pap... Voor de rest is er niks aan de hand met onze kleine meid: ze is vrolijk, eet veel en goed, gaat goed vooruit, huilt bijna nooit... Maar na anderhalve maand zijn de verklaringen op. Opnieuw laten testen op allergieën dus. Misschien was ze wel allergisch voor soja? Maar uit die test bleek ze aan geen enkele allergie te lijden. Niet allergisch voor soja, niet voor koemelk, niet voor eieren, niet voor pinda, niet voor katten...