Het taboe rond miskraam: ik dool rond in mijn eigen gedachten
Niet meer normaal
Drie weken geleden was ik zwanger van ons tweede kindje. Gepland en gewenst. Deze keer was ik niet ziek zoals bij de eerste zwangerschap. En dan plots, was ik het niet meer.
Wat begon als lichte pijn, een lastig gevoel in mijn buik - ‘het zal wel wat bandenpijnen zijn’ - veranderde na twee dagen in pijn die leek op weeën. Toen de pijn gepaard ging met helder rood bloedverlies wist ik dat dit niet meer onder ‘normaal’ kon vallen. Al snel had ik door dat dit het begin was van een miskraam.
Mijn altijd rationele en nuchtere hoofd wist: ‘hier valt niet veel aan te doen. Gewoon afwachten’. Een dag later hadden we toch een afspraak bij de gynaecoloog voor een 12 weken-echo. We besloten dus om gewoon af te wachten. De pijn die ik die nacht nog heb doorstaan, had ik mij nooit kunnen inbeelden. Gelukkig ebden ze weg na verloop van tijd en kon ik toch nog een paar uurtjes slapen.
Het is voorbij, maar het begon pas voor mij
De ochtend erna kregen we bij de gynaecoloog de bevestiging van mijn vermoeden. Het vruchtje, ons kindje, had geen hartslag meer en was nog niet zo lang geleden gestorven in mijn buik.
Mijn gynaecoloog vond het onnodig om mij nog meer pijn te laten lijden, want die zou nog zeker veel erger terugkomen, en dus kozen we voor een curretage.
Alles gebeurde heel snel. Van de gynaecoloog naar het ziekenhuis, medicatie om de baarmoederhals te laten week te maken, klaarmaken voor het OK, onder narcose en dan word je wakker en weet je dat het voorbij is. Maar eigenlijk is het nog niet voorbij. Voor mij begon het dan pas...
Een vruchtje, een kindje, een droom
De eerste week verliep in een rush. Al de feestdagen, familiefeesten, nieuwjaarswensen, boodschappen doen, cadeautjes kopen en inpakken. Het gaat allemaal zo snel en er is weinig tijd om even stil te staan bij wat er is gebeurd.
Mijn rationele kant vond het allemaal maar beter zo. Moeder Natuur heeft ingegrepen, er was duidelijk iets fout gegaan bij de ontwikkeling, beter nu dan binnen een paar maanden zien dat er iets heel erg mis zou zijn en we de beslissing dan zelf moeten nemen. Maar de rationele kant verliest het vroeg of laat van de emotionele kant. Want wat een leegte heeft dit achtergelaten...
Het is pijnlijk en confronterend om te zien dat vriendinnen en kennissen aankondigen dat ze zwanger zijn en uitgerekend zijn voor dezelfde periode als ik. Ik ben niet minder blij voor hen, maar het doet pijn. Het herinnert mij aan wat ik verloren ben. Een vruchtje, een kindje, dromen, plannen en toekomstbeelden.
Automatische piloot
Ik voel mij eenzaam en alleen met mijn verdriet. Mijn partner probeert mij te steunen, maar het is gewoon anders voor hem. Ik weet dat er nog vrouwen zijn die dit hebben meegemaakt, maar er wordt niet over gesproken of toch te weinig. Er hangt nog zo een groot taboe rond en dat zou niet mogen. Wetende dat er lotgenoten zijn, voel ik mij toch nog steeds alleen.
Een handvol familie en vrienden wisten dat we zwanger waren. Maar de mensen weten niet hoe ze moeten reageren. Ik kan erover praten op een rationele en nuchtere manier. Mensen denken dan dat de verwerking goed gaat, maar niets is minder waar. Ik weet gewoon zelf niet hoe ik hiermee moet omgaan. Wat ik moet doen om dit verlies en deze leegte een plaats te geven.
Ik dool rond in mijn eigen gedachten, ga door op automatische piloot, ben soms zo verward dat ik niet meer weet wat we ’s avonds hebben gegeten. Ik zit in de auto en besef plots dat ik al op mijn bestemming ben aangekomen zonder besef van de weg die ik heb afgelegd.
Plaats geven
Ik heb geen energie en zou het liefst een hele dag in mijn pyjama zitten. De enige reden waarom ik ’s morgens uit bed kom en een douche neem, is mijn zoontje van 19 maanden. En de lieve peuter die hij ook is, hij doorloopt ook een moeilijke periode van verlatingsangst en het aftasten van grenzen. Ook dat maakt het zwaar voor mij. Ik moet er zijn voor het kind dat ik wel nog heb, maar merk bij mezelf dat ik dit niet altijd aankan. Ik kan momenteel niet de moeder zijn die hij verdient en nodig heeft, de moeder die ik wil zijn.
Momenteel zoek ik zelf mijn weg nog om het verlies een plaats te geven. Het is de eerste keer dat ik moet rouwen en het valt me moeilijk. Gelukkig is er vanuit mijn werk veel begrip en krijg ik de tijd die ik nodig heb. Maar wanneer ik terug klaar zal zijn om de verantwoordelijkheid van mijn job terug op te nemen, weet ik niet. Wanneer zal ik klaar zijn om verder te gaan, om mijn zoontje de moeder te geven die hij vroeger had, om toch nog een keer te proberen om die sluimerende kinderwens te vervullen, ik weet het niet...
