Het verhaal van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Naar spoed

Ik moest normaal gezien nog anderhalve week wachten op de allereerste echo van ons allereerste kindje. Maar ik had erge buikpijn zaterdag en kon mijn buik bijna niet aanraken van de pijn. Daarom zijn Thijs en ik toch naar spoed gereden. Ergens gaf mijn lichaam toen al aan dat het niet juist was wat ik voelde. Toch dacht ik dat het nog wel normaal kon zijn. Want ja, je baarmoeder moet toch uitrekken enz.? Misschien was het dat wel wat ik aan mijn buik voelde. Ik moest niet zo snel in paniek schieten!
Maar ook Thijs zag dat het niet goed was. Zonder veel woorden vonden we het allebei nodig om naar spoed te gaan om wat zekerheid te krijgen.

Wachten op een echo

Daar aangekomen, kreeg ik vrij snel een echo. Want eerder in de week had ik al een drietal dagen wat oud bloed verloren (echt heel weinig hoor, niet meer dan een hele dikke druppel per dag). De HCG-waarden stegen toen wel maar er was geen volledige verdubbeling van de waarden. Dus zolang ik geen krampen of fel bloedverlies had, mocht ik mijn echo toen nog gewoon afwachten.

Mijn hoop slonk zienderogen

Ik kan alleen mijn eigen verhaal vertellen, hoe voor mij deze hele gebeurtenis aanvoelde. Ik moet het ergens kwijt, hoe eng het voor mij was om tijdens deze inwendige echo op spoed de assistent-gynaecoloog te horen zeggen  "dat zien we niet graag he, jong". Mijn hoop om een hartje te zien nam zienderogen af, omdat het zolang duurde voordat er iets werd gevonden... (behalve vocht rondom mijn eileider).

Ik wist niet meer wat te denken

Daarna kreeg ik te horen dat er bloedtesten zouden volgen om te kijken of mijn HCG-waarden gestegen waren, zodat ze met 100% zekerheid konden zeggen dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging. Ik moest dan ook nog eens opnieuw in de publieke wachtzaal gaan zitten met Thijs... terwijl ik niet meer wist wat te denken... Was er nu net gezegd dat de zwangerschap sowieso gedaan was? Afgelopen, finito? Wat dacht Thijs? Was het voor hem duidelijk? Hij sloeg meteen een arm om me heen. Dit voorspelde echt niet veel goeds.

Geen goed nieuws

Daarna mochten we samen in een klein kamertje wachten op de uitslag. De HCG-waarden waren gestegen, geen goed nieuws! Ik moest in het ziekenhuis blijven en moest meteen nuchter blijven, want ik zou ‘s nachts eventueel met spoed geopereerd worden.  Ze hoopten dat het niet nodig was, maar de pijn mocht niet erger worden. Het infuus werd meteen al klaargemaakt voor het geval dat... En al die tijd bleef Thijs steeds aan mijn zijde.

Dokter Google

's Nachts was ik bang.. ik was alleen maar ik had mijn gsm en raadpleegde natuurlijk dokter Google. Ik zocht op wat ik zeker niet mocht voelen.. OH OH, ik voelde pijn aan mijn middenrif en aan mijn schouder.  Was mijn eileider geknapt? Alle pijn straalde rechts uit terwijl er was gezegd dat 't vruchtje in de linker eileider zat. Ze zouden toch niet mijn beide eileiders moeten wegnemen??
Ik durfde niet op het belletje te duwen, ik wou niet met spoed geopereerd worden.

Pijnstiller

Na alle moed bij elkaar te rapen kreeg ik van de nachtverpleegster te horen "oh, maar die pijn is normaal hoor. Ik geef je wel een pijnstiller". Een paar uur later voelde ik nog steeds geen verschil en duwde ik toch nog eens op de bel. Ik wou niet flauw doen, maar mijn lichaam zei dat 't echt niet goed was!

De operatie kon wachten tot de volgende dag

De nachtverpleegster zou de assistent-gynaecoloog roepen. Er werd een uitwendige echo genomen. Er was een schilfer vocht in mijn middenrif, maar het vocht in mijn buik was niet gestegen. Dat was goed nieuws. Ik zou een zwaardere pijnstiller krijgen zodat we tot de volgende dag konden wachten met de operatie. Ik heb die zaterdagnacht elk uur zien passeren!

Mijn rots in de branding

Het duurde en duurde eer de operatie daar was. Om 11u zou het mijn beurt zijn maar de vorige operaties liepen uit, waardoor ze mij pas om 13u30 kwamen halen. Gelukkig was Thijs ’s morgens al heel vroeg terug bij me. Zo had ik het gevoel dat ik er niet alleen voor stond. Al die tijd in het ziekenhuis wanneer er iemand bij me mocht, was hij aan mijn zijde! Altijd weer! Mijn rots in de branding!

Paniek

Maar dan kwam de operatie... Nog iets waar ik me niet aan had verwacht. Ik moest op een ijzeren tafel gaan liggen met mijn benen in van die steunen zoals bij een bevallingstafel en met mijn poep bijna op het einde van de tafel.. Wat??? Dat had niemand op voorhand gezegd. Zo beschamend... Meteen begonnen ze met 4 à 5 man tegelijkertijd aan mij te prullen. Mijn hart ging tekeer en ik voelde paniek. Voor hen operatie nummer zoveel... Voor mij gewoon de bevestiging: dadelijk word je wakker en is er geen sprake meer van een baby.
Na een paar minuten hoorde ik: "zo, u gaat dadelijk de verdoving voelen. Slaapwel mevrouw".

Mijn baby was weg

Ik ben al huilend wakker geworden op de recovery... mijn baby was weg. Geen zwangere Eveline meer. Geen Thijs en Eveline die mama en papa zouden worden. Huilen deed pijn dus ik moest stoppen met huilen. Het was vreselijk. Terug op mijn kamer aangekomen was Thijs er om mij te troosten. Ondanks dat ik nog veel sliep,  verdrietig was en hij niet veel meer kon doen dan er voor mij te zijn en naast me te zitten, bleef hij bij me.

Instagram

Ik heb ondertussen toch heel wat mensen ingelicht over het feit dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb gehad en omdat ik weet dat nieuws zich snel verspreidt en ik niemand het gevoel wou geven dat ik 't hem/ haar niet had verteld, heb ik iets op Instagram geplaatst. Ook omdat mij dit wel helpt bij het verwerken. Misschien gaat iemand me zeggen van "hee, ik heb het nooit gezegd, maar ik heb het ook meegemaakt".  Want volgens een verpleegster zien ze dit wel 1x/ maand. Dat vind ik toch best veel!

Ben ik aandachtsziek?

Het is fijn om te zien hoeveel lieve berichtjes ik ontvang. Maar aan de andere kant denk ik dan... ben ik nu aandachtsziek omdat ik dit op Instagram zet? Ik heb er een half schuldgevoel over omdat Thijs gewoon terug gaat werken en hij niet echt zin heeft om er met iemand anders over te praten. Met mij praat hij wel, maar niet zoveel over het gebeuren. Hij vindt het wel erg, maar ik denk vooral voor mij. Omdat hij nog niet zo bezig was met de zwangerschap. Ik had nog niet zoveel kwaaltjes op 7 weken. Op de dag dat ik 8 weken zou zijn, werd het vruchtje met mijn eileider weggenomen. Voor Thijs was het nog ontzettend pril, terwijl ik dacht..  Ja het is pril maar he.. er zou al een kloppend hartje zijn!!
Hij is wel ongelofelijk lief voor me. Hij doet alles voor me als ik pijn of het moeilijk heb. En ik voel dat ondanks de ellende, dit ons nog dichter bij elkaar brengt.

Rouwproces

Ik heb er zo hard nood aan om mijn verhaal van me af te schrijven. Ik hoor sommigen afkomen met verhalen van mensen die pas veel later in de zwangerschap te maken kregen met een verkeerde afloop. En dan krijg ik te horen dat dat pas erg is. En ja, natuurlijk is dat verschrikkelijk, echt waar! Maar mag ik geen verdriet hebben dan? Is dit niet erg genoeg? Heb ik geen recht op een klein rouwprocesje?

Gezin starten

Ik ben ook al enkele jaren aan het uitkijken naar een kindje van ons tweeën, maar het was onmogelijk al aan kindjes te beginnen omdat ik in het onderwijs van interim naar interim ging en niet altijd wist of ik de volgende maand werk zou hebben. Ik ben speciaal (met pijn in mijn hart) uit het onderwijs gestapt omdat ik dat niet meer aankon. Wij wilden een gezin starten.

Ik ben zo bang

Natuurlijk wil ik zo snel mogelijk terug proberen om zwanger te geraken maar ik ben bang dat het opnieuw gebeurt. Want ja, er schijnt een verhoogde kans te zijn om het opnieuw aan de hand te hebben. Ik kan wel perfect terug zwanger geraken met 1 eileider, ze hebben me verzekerd dat ik daar geen angst voor moet hebben. En anders zijn mensen die een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebben doorgemaakt blijkbaar de ideale personen voor een proefbuisbaby werd me verteld door de gynaecoloog. Hij was al aan een verkooppraatje begonnen... Ik hoop toch nog steeds op een natuurlijke manier zwanger te mogen worden.

Het is niet makkelijk positief te blijven

Het lijkt alsof mensen rondom me telkens weer de raad geven niet van het ergste uit te gaan.  “Positief blijven denken.” Maar dat is niet zo gemakkelijk gezegd als gedaan op dit moment. Ergens denk ik dat ik er nood aan heb om me erop voor te bereiden dat het wel kan misgaan. Oké, ik probeer het positieve te zien en te onthouden maar ik blijf duidelijk een doemdenker...

Weinig info achteraf

Wat ik trouwens nog wil meegeven voor vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten… Je vindt op het internet zo weinig info terug over hoe het achteraf loopt om te herstellen na de operatie. In het ziekenhuis krijg je zeer goede pijnstillers en zeggen ze dat je thuis op Dafalgan mag overstappen. Na 10 dagen mogen de draadjes eruit en that’s it. Meer info krijg je niet.

Bij thuiskomst dacht ik: "Oh, de pijn is zeer draaglijk. Het herstel zal wel sneller verlopen dan ik dacht."  Een beetje Voltarengel op mijn rug, en een pijnstiller als ik echt pijn heb en dat lukt wel!
Ik leek een kou aan mijn schouder te hebben opgelopen vanop die koude operatietafel en alles rekt en trekt een beetje aan je buik.

Ik had zoveel pijn

Maar 's avonds had ik zoveel spijt dat ik dat gedacht had. Thijs  wou terug met me naar spoed gaan omdat ik bij elke ademhaling kreunde van de pijn, maar ik wou niet.  Hij heeft dan opgezocht wat we konden doen tegen de pijn en vond daarbij dat Ibuprofen een zwaardere pijnstiller zou zijn. Ik heb een Ibuprofen genomen omdat de pijn aan mijn middenrif te erg werd. Ademen deed zoveel pijn...

Ik heb daarna gelukkig wat kunnen slapen. Maar de eerstvolgende dagen daarna heb ik toch meteen een Ibuprofen genomen om zulke pijn te voorkomen.
Ik voel dat de emoties op dag 2 na de operatie ook meer beginnen op te dringen.
Maar praten / het verhaal van me afschrijven helpt. Thijs aan mijn zijde, helpt!