Hier zit ik dan: dertig jaar en bijna gescheiden …

Een fantastische studententijd, internationale ervaringen, super veilig vangnet thuis, vriendschappen voor het leven  en een hippe eerste job. Het had niet beter kunnen beginnen voor mij. De daaropvolgende vijf jaar kwamen er twee jobs, twee kinderen en een man bij.

Om vervolgens te belanden in een wereld waar ‘bemiddeling’ ‘co-ouderschap’ en ‘langsgaan bij de advocaat’ bovenaan mijn woordenlijst waren beland.  De reden van de scheiding is enkel en alleen te wijten aan het feit dat we te jong waren, te verliefd, te naïef en vooral te verschillend om er een geslaagd verhaal van te maken. Mijn drang naar meer leven kreeg de bovenhand op onze liefde.

Let wel: ik mag dan wel een ex-partner hebben, hij blijft voor altijd de vader van mijn kinderen en zal dus voor altijd deel mijn leven uitmaken. 

Mixed feelings

Het besef dat je huwelijk voorbij is brengt mixed feelings met zich mee: opluchting dat de knoop eindelijk werd doorgehakt en verdriet om verloren toekomst en verloren liefde. Pijn voor wat je de kindjes aandoet. Hoop op nieuwe kansen.

En dan komt de bemoeienis. Het merendeel van mijn (betere) vrienden vond er niets beter op om mij de les te lezen en ‘de kant’ van mijn ex-partner te kiezen. Vriendschappen van meer dan 15 jaar werden beëindigd om oude wonden te wreken. Verwijtende en kwetsende woorden werden heen en weer geslingerd. Dat ik mijn prioriteiten verkeerd had. Dat ik een koud en afstandelijk persoon was.

Dat mijn eigen geluk dus eigenlijk niet van belang was voor hen. Dat vrouwen extra hard voor vrouwen zijn.

Conclusie: je leert inderdaad wie je echte vrienden zijn. En dat je ze echt maar op 1 hand kunt tellen. 

Totale chaos in mijn hart

De hoop en opluchting maken langzaam plaats voor paniek en een zeer intense eenzaamheid. Het rationeel overlevingsmechanisme maakt plaats voor totale chaos in mijn hart. Ik rouw niet alleen om een verloren soulmate, maar ook om een verdwenen opvangnet.

Ik probeer het dagelijks leven weer zo gewoon mogelijk te laten verlopen voor de kindjes, maar het gat in mijn hart wordt elke dag groter en groter. Dat dit lang zal duren heb ik ondertussen wel begrepen. Dat het leven doorgaat ondanks je eigen verdriet ook. Dat je verdriet als wapen tegen je kan gebruikt worden nog te meer.