5723fi.jpg

Hoe angst ons leven binnensloop

20/09/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

Mijn dochter is 3, mijn zoontje 14 maanden. Twee wondertjes, elk op hun manier. Mijn dochter was het begin van ons gezin. Onze eerste ICSI poging, ons grote succes. We konden de wereld aan, we waren duizendman of duizendvrouw sterk. Alles ging zo onwerkelijk goed. Ze groeide en bloeide, was nooit ziek en was ons kleine wonderlijke lachebekje. Hoe groot kan geluk zijn?

We beslisten al snel om voor een tweede kindje te gaan, een tweede wondertje, opnieuw via ICSI. Een eerste pick-up, met een bedroevend resultaat. De angst begon zijn weg te vinden naar ons huis. Gelukkig toch een terugplaatsing en we kregen de kans om dubbel geluk terug te plaatsen.  Opnieuw een succes, ik was zwanger en wederom duizendvrouw sterk.

Gebroken

Ogenschijnlijk zonder zorgen gingen we naar de echo. De blik op het gezicht van onze gynaecologe staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Ons tweede wondertje was er niet meer…  Het was gestopt met groeien, gestopt met leven.  En met dat beeld stopte het leven zoals ik het ook kende.

Ik was plots niet meer duizendvrouw sterk, ik voelde me gebroken. Ik voelde me gefaald, ik voelde me schuldig naar dit kindje toe. Ik voelde me boos, omdat ik nooit zou weten hoe het voelde om dit kindje vast te houden in mijn armen. Ik voelde me slechts half, omdat met dat kindje, ook een stukje van mezelf stierf.

Ik huilde en huilde, vond mijn kracht maar niet terug. Waar was ik gebleven? Ik voelde me machteloos, mijn omgeving nog meer. Ik voelde hoe ze spartelden met hun gevoel. Je voelde ze denken ‘heb je nu niet al genoeg gehuild’ of ‘het was nog maar 11 weken’.

Ik vond stukjes van mezelf terug

Beetje bij beetje vond ik stukjes van mezelf terug. Het verlies had me getekend, maar ik was er nog. We gingen verder. Nieuwe pogingen, nieuwe terugplaatsingen, nieuwe ontgoochelingen, nieuwe tranen. De angst stond aan onze deur.

En dan gebeurde er een wonder. Ik was zwanger, alles ging goed, het leefde! Ik leefde op, ondanks de angst om dit kostbaar iets te verliezen.

Russische roulette

Aan 7 weken kreeg ik plots rode vlekjes. De dokter dacht aan hersenvliesontsteking, maar dit bleek niet de juiste diagnose. Het bleek CMV, een drieletterwoord, dat zoveel betekent als ‘Russische roulette’.

De angst klopte niet meer aan de deur, de angst kwam binnen in ons leven en nestelde zich alsof hij nooit meer zou weggaan. We kregen informatie, werden zacht en vakkundig door de artsen begeleid, maar de angst was genesteld…

Reacties vanuit onze dichtste omgeving deden veel pijn. Angst om door ons besmet te worden, boodschappen dat we de zwangerschap misschien beter beëindigden, ze maakten barstjes in mijn hart.

Hoe zou ik dit kunnen? Mijn kleine wonder, dat ik zo hard koesterde?

De angst was mijn vijand

Alles leek voorlopig in orde. Alleen de angst was mijn vijand, hij legde beslag op mij en op mijn zwangerschap.

En toen was hij daar, mijn perfecte kleine zoon. Eindelijk had ik hem in mijn armen, hij was veilig!

Maar net op het moment dat ik mijn angst de deur wilde wijzen, draaide hij zich om en ging opnieuw zitten…

Uit de onderzoeken bleek dat ons zoontje toch CMV had doorgemaakt. Alle onderzoeken werden uit de kast gehaald om te zien of er iets was wat niet hoorde. De medische wereld draaide hem binnenste buiten, op zoek naar een teken dat hij mogelijk niet perfect was.

Machteloos

Mijn kleine jongen werd geprikt, verdoofd, kort van me weggehaald, gekweld door onderzoeken. Mijn kleine jongen werd pijn gedaan en ik stond aan de zijlijn, machteloos te wezen.

De resultaten waren goed. Ondanks al het gespeur had de medische wereld geen afwijkingen gevonden bij mijn kleine man.

Maar hij en ik zijn anders.

Hij en ik zijn anders dan mijn dochter en ik.

Het leven en de medische wereld hebben angst een vaste plek gegeven in ons leven, hoewel ik geen stoel voor hem had voorzien.

Bange mama

Vandaag is mijn kleine man 14 maanden oud. Hij is gezond, meer ziekjes dan zijn grote zus, maar gezond. Hij is vrolijk, maar soms zo enorm kwaad. Hij was een huilbaby en ik een mama die met hem meehuilde.

Ik merk dat zijn gemoed bepalend is voor mijn gemoed. Ik merk dat ik angstig ben, dat alle stress hem stress gegeven heeft. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben geweest voor hem. Ik ben bang dat ik niet de complete sterke mama ben die ik had horen te zijn. Ik merk dat ik bang ben dat hij zal denken dat ik hem niet graag genoeg zie.

Mijn zoon is een sterk en vrolijk mannetje, met een heel sterke wil. Misschien heeft hij die wel stiekem van mij.

Het weegt

Tot op vandaag slaapt hij niet door. Hij huilt ons 4 tot 5 keer per nacht wakker.

Het weegt. Op mij, op ons…

Het weegt, dat ik te veel uitkijk naar de toekomst…

Het weegt, dat ik te weinig geniet van mijn lieve kleine vrolijke prins.

Het weegt dat ik niet duizendvrouw sterk ben, maar enkel en alleen een bezorgde, kwetsbare, lieve mama…

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes