Taboe: De kinderen zijn toch (een beetje) de oorzaak van onze ruzies...
1. Ze zorgen ervoor dat we altijd moe zijn
'Papaaaaa. PAAAAAPAAAAA! Ikke scheetje gelaten. Ikke joepe. PAAAAAPAAAA!'
Zo begint onze dag. Elke dag. Om 6 uur. En als je moe bent, dan begin je de kleine kantjes van je partner ongewild uit te vergroten. Zoals ' Jij kuist nooit het water onder de kraan op' of 'Overal lege PET flessen, ik haat het'.
Belachelijk? Als je belachelijk weinig slaapt niet!
2. Kind 1 is een peuter
En peuters werken graag tegen. Ze willen de (uiteraard onvindbare) palmboomsokken aan of de schoenen gaan uit. En dat deze sokjes ergens anders liggen dan ze zouden moeten, is natuurlijk de schuld van 'die ander'. Ze spuwen je tomatensaus uit omdat het een tikje te zuur smaakt en je partner is te laat om het op te vangen. Ze werken tegen. Zo vaak. En meestal als je op het punt staat te vertrekken. Herkenbaar?
3. 1 of meerdere kinderen tegelijk kunnen praten
Applaudisseer je nog heel hard als je baby plots 'boom' zegt, dat blijft niet duren. Spraakwatervalletjes beletten je namelijk de onnozele ruzies van hierboven uit te praten. Een vanzelfsprekende vraag als 'Hoe was de werkdag?' krijgt geen antwoord. Want het kind roept dat ze een eikel ziet liggen die ze naar een paar onzichtbare eekhoorns wil gooien. En daarna moet je haar nog geruststellen omdat ze denkt dat eekhoorns zomaar bijten. Of vraagt ze opeens water. Wil ze een snoepje 'van een beer'. Tussendoor zegt ze wel eens iets extreem schattigs en moeten we heel hard lachen. Dat dan weer wel. Maar een goed gesprek onder volwassenen? Vergeet het!
Ik denk dat ruzie er bij hoort als je kleine kinderen hebt. Dat beseffen we nu meer dan bij ons eerste kindje. En het helpt ons gelukkig om een deel te relativeren. Want onze rijkdom is nog altijd groter dan onze 'miserie'.
