Hoe de traantjes net iets sneller komen nu ik mama ben …

Slik ...

Een paar maand geleden stond ik, ietwat gegeneerd tussen de andere ouders, mijn tranen te verbijten toen ik mijn kleine ventje samen met zijn allerliefste moeke paaseitjes zag rapen op de speelplaats van het schooltje waar hij in september naartoe mag. “ Wat wordt hij toch groot en wat heb ik een fantastische moeke gekozen." … slik…

Zo blij met wat ik heb

Twee weken geleden verstopte ik mijn opkomende tranen achter mijn zonnebril toen ik onze kleine man schaterend zag rondhollen tussen de fonteinstraaltjes in Plopsaland. Ik wuifde even naar moeke die hem van aan de overkant in het oog hield, streelde het handje van mijn kleine meid waarmee ze mijn wijsvinger omklemde om hem nooit meer los te laten en gaf haar een kusje op haar roze petje.  “ Wat heb ik toch een liefdevol gezinnetje. Wat heb ik toch een geluk dat ik deze momenten kan geven aan mijn kinderen.” … slik …  “Dit is niet voor alle ouders en kinderen evident.” … Nog meer slik …

Ik aanschouw mijn kroost

Gisteren ploeterde ik in het zwembad met de kindjes.  Pepijn was drukdrukdruk bezig  water aan het gieten met zijn gietertje terwijl hij luid “glow naaw plaawes” (Vertaling : grow now flowers! ) beval aan zijn imaginaire bloemzaadjes.  Luzje aanschouwde het schouwspel en ik aanschouwde mijn kroost. “Wat is dit zalig! En wat heeft het kind in mij dit moeten missen vroeger.”  Het zwembad was opnieuw een imaginair traantje voller … slik …

Ik zou beter niet naar het journaal kijken

Diezelfde dag zag ik een foto op Facebook van kleine Yannick. Hij heeft kanker en moet dringend een stamceltransplantatie ondergaan anders kan hij mogelijk sterven.  De tranen rollen over mijn wangen. Ik ken Yannick niet maar toch  … veel slik deze keer …

En morgen, morgen zou ik beter niet naar het journaal kijken. Want zelfs dan is het geregeld “slik”.