Hoe mijn job kinderspel werd dankzij mijn kinderen

Soit, de ideale voorbereiding dus als je net een megasuperbelangrijke presentatie moet geven via Zoom op woensdagnamiddag wanneer je huis een verwaarloosde kinderspeeltuin lijkt met ronddolende kinderen waarvan de volumeregelknop tilt slaat.

Thuiswerken met kinderen is als vuur willen maken met water: wetenschappelijk bewezen onmogelijk. Op zo’n moment denkt iedere ouder wel eens: F*ck. My. Life. En toch.

Ondanks alles zijn er ook professionele voordelen aan kinderen. En daar wil ik het eens over hebben. Waarom zijn die kleine monstertjes wél een zegen voor je job?

Relativeren, relativeren … wie z’n best doet zal het leren

Oké, die megasuperbelangrijke presentatie is nog steeds megasuperbelangrijk. Maar anderzijds besef je maar al te goed dat het maar een megasuperbelangrijke presentatie is. Je kind staat op en heeft als belangrijkste dagtaken: smakelijk eten, de juiste rammelaar uitzoeken in de crèche, dutjes doen en tussendoor enkele pampers vullen.

That’s all.

En jij bent dolgelukkig als hen dat allemaal lukt. Die kleine kerel of meid geeft geen moer om presentaties of je baas. En of je het nu slecht of goed doet, zijn schaterlach is er niet minder om als je na het werk met hem in de zetel ligt.

Dus knal maar met die presentatie, dat project of die andere dagtaken. Maar weet dat het resultaat eigenlijk niet het supermegabelangrijkste is.

En valt het tegen? Tja, shit happens. Met kleine kinderen besef je dat elke dag opnieuw in alle geuren en kleuren.

Makkelijk is moeilijk, en omgekeerd

Leven met kinderen is voor mij samen te vatten in één zin: makkelijke dingen worden moeilijk, moeilijke dingen worden makkelijk.

Kinderen lijken er in te slagen het huishoudelijke leven op vertraagd relais af te spelen. Alsof je op het bakje van je televisie ging zitten en per ongeluk de slow down knop induwt. Jij holt de benen van je lijf, zij wentelen zich in een gewicht- en tijdloze toestand, lichtjaren van de drukte waarin jij zit.

Snel een jas aandoen en de deur uit? Met kinderen is dat een halfuurdurend ritueel van positioneren van de jas en de peuter. Die dan stampvoetend tiert dat ze zélf die rits willen zippen. Of een andere jas willen. Of eigenlijk géén jas willen.

En zeg, papa? Eigenlijk wil ik gewoon thuisblijven.

Makkelijk dingen worden moeilijk? Check.

Maar ook dit: je bekijkt snel even je mailbox op je smartphone en er komt zo’n werkmail binnen die je hele avond lijkt te ruïneren. Je gemoed keldert onder nul. Het lijkt onmogelijk om je gedachten ook maar een beetje te navigeren richting een gelukkigere staat. Totdat je dochter vraagt om te schommelen. Je kijkt naar buiten, ziet buiten een waterig zonnetje de herfstdag inkleuren en vergeet op slag die rotmail.

Moeilijke dingen worden makkelijk? Check.

Geduld, een lieve deugd

Moet hier een tekening bij? Indien ja, dan verwijs ik graag door naar mijn kinderen.

Een kind stelt je geduld zo hard op de proef dat je soms afvraagt of het in een ander, parallel universum leeft waar tijd een oneindig begrip is. In die wereld zijn wij vreemde aliens die zij kunnen laten ontploffen door het tegenovergesteld te doen dan wat wij vragen.

Maar hé, je leert wachten en wachten en wachten en wachten … Totdat je er, al wachtend uiteraard, op een of andere manier in berust. Willen of niet, je kan niet anders dan het ritme van je kind te volgen.

Winter — of zomeruur? Maakt hen geen moer uit. Het is altijd hun tijd, hun tijdzone. En jij loopt daar heel toevallig ook in rond. Meestal wat verloren en nog vaker hopeloos ronddwalend maar je bent er fysiek aanwezig.

Ook op het werk is geduld een schone, lieve deugd. Of je nu eindeloos lang moet wachten op een antwoord op je dringende mail of op die collega die toevallig altijd in de file staat wanneer jullie een afspraak hebben. Of de lockdown-variant: de collega die altijd sukkelt met de wifiverbinding en moeilijk kon inbellen. Wachten moet je altijd en overal. En als er nu één competentie zeker op mijn cv bij mag, sinds ik kinderen heb, is het mijn uitmuntende competentie om te kunnen wachten.

Iemand zei mij ooit dat te vroeg komen op een afspraak een economische ramp is want dat betekent dat je in die wachttijd niet werkt. Een bemoedigende uitspraak die mij doet verhopen dat mijn kinderen een grote toekomst hebben als economen. Ze delen namelijk dat inzicht om nooit te vroeg te zijn.

Empathisch vermogen, maal duizend

Hand in eigen boezem: ik kon vaak kritisch zijn voor anderen of weinig begrip tonen als er zich een probleem voordeed. Sinds ik kinderen heb, lijkt het alsof zij mijn harde kant hebben afgevijld met een bot plastieken speelgoedmes waardoor er zich een karaktertrek van mildheid en empathie blootlegde.

Die kleine opdonders in je huis raken namelijk de allergevoeligste snaar in je lijf. Hoe onredelijk hun eisen en frustraties ook zijn, toch is er ergens diep vanbinnen bij jezelf een stemmetje dat hen begrijpt. En hoe onrealistisch hun uitleg soms is (denk aan: een knuffelbeer heeft mijn kousen opgegeten waardoor ik ze niet vind) toch moet je luisteren én dan nog eens een adequaat antwoord weten te verzinnen dat hen niét het gevoel geeft dat ze complete nonsens uitkramen.

Disclaimer: ik beweer hier niet dat je collega’s complete nonsens rondbazuinen. Of de meesten toch niet. Maar je leert naar hen luisteren. Uiteraard zijn er grenzen op het vlak van begrip voor je collega’s. Als een collega beweert dat zijn knuffelbeer de vergadernotities opat dan is een telefoontje naar HR wel op zijn plaats.

Gaan en blijven gaan

Elke ouder kent wel een dieptepunt. Het moment waarop je in cynisch lachen en hopeloos huilen kan uitbarsten en je afvraagt hoe hard je kinderen je eigenlijk zouden missen moest je op dit moment gewoon de voordeur zou uitwandelen, op zoek naar stilte en gesprekspartners groter dan een meter.

Elke ouder heeft een breekpunt: slapeloze nachten, gehuil, bed vol braaksel, rommel, gezaag, diarreepampers of een combinatie van voorgaande situaties.

En toch vinden we allemaal het karakter om door te zetten want ja, veel keuze heb je nu eenmaal niet. Tenzij je de lotto won en jouw nanny kan vragen om de kinderen klaar te maken voor school, gaat niemand anders jou uit de nood helpen.

Een vergelijking met sport is hier niet veraf. Is blootvoet een marathon lopen op kiezelsteentjes lastiger dan een vakantieweek overleven met twee zieke kinderen tijdens een lockdown? Een stelling die waarschijnlijk voor veel animo zal zorgen op café als die ooit opnieuw open mogen.

Ik wil maar zeggen: kinderen zijn de ultieme lakmoestest in karakter en doorzettingsvermogen. Zet daar een lastig project op het werk tegenover en dat lijkt wel een verkeersdrempeltje in tegenstelling tot die berg (van afwas, opruimen, vuile kleren…) die je beklimt als ouder.