Hoe Moederdag in werkelijkheid altijd een beetje anders uitdraait dan dat je in je hoofd hebt

De zon straalde, het was Moederdag vandaag. Wat wil een mens nog meer? De kinders verzekerden me al dagenlang: ‘Mama, je gaat dan niéts moeten doen.’

Sniffen aan bed

Wat wel gelukt is: uitslapen.

Echt, waar ga je me niet over horen klagen.

Tot… er een kindje ontroostbaar aan mijn bed stond te sniffen. Dan weet je hoe laat het is. Het is tijd voor wat Moederlijke Supertroostkrachten. Want het kind heeft een probleem: ze vindt heel specifieke kaartjes in de speelgoedkast niet meer. Tussen de 571 andere dingen die in die speelgoedkast zitten. Begin maar te zoeken Moeder. Joehoe, Moederdag kan beginnen. ‘Kom hier, mijn lieve meid, knuffel knuffel, troost troost.’

Op dat moment van de dag denk ik dus écht nog dat ik Moederlijke Superkrachten bezit.

Een halfuur later wordt die zeepbel met een serieuze naald doorprikt. Want tegen dan heb ik moeten vaststellen dat de kaartjes nog maar het puntje van de ijsberg waren. Het kind is met het verkeerde been opgestaan, en dat zal het hele gezin geweten hebben. Ween ween, huil huil, zeur zeur. Gelukkig is het tijd voor hét Moederdagmoment bij uitstek: de uitreiking van de zelfgemaakte knutselwerkjes. Echt, dat doet mij elk jaar iets. Zelfs als de kleuter op de woorden van haar versje niet komt (maar ze eigenlijk maar al te goed kent, hoor ik helemaal op het einde van de avond, als ze het versje vijf keer in sneltempo opzegt).

Crashen in de zetel

Nu, het zonnetje schijnt, het is Moederdag, dus ik mag me nog iets extra permitteren: ik besluit de benen te strekken en wat te gaan joggen (voornamelijk ook, geef ik eerlijk toe, om even aan het aanhoudende, maar ook euh, erg schattige gesnotter van de jongste te ontsnappen). Dat bleek aanvankelijk een stevig plan (yes, muziekje in de oren, zon op het gezicht), maar onderweg stelde ik vast dat die keelpijn dan toch wel het begin van een verkoudheid kon zijn… En voelde ik me slechter en slechter.

Volgde nog in de namiddag: meer geruzie tussen de vriendjes. Mama die crashte in de zetel en gedurende een halfuur met halfopen mond uitgeteld lag te kwijlen.

Maar nadien herpakten we ons allemaal. We besloten nog een tripje te doen, want: het was Moederdag voor iets. Feest voor mama, joehoe! Ik trok er met mijn oudste op uit en heel even klopte het idyllisch plaatje: mama met dochter zalig aan het fietsen, de wind in de haren, het zonnetje op onze rug.

Tot… We uiteindelijk twee minuten ter plaatse waren en de oudste begon te zeuren. Oorpijn. Die alsmaar heviger werd. Overging tot steken. Yep, als dat geen oorontsteking is, dan weet ik het ook niet. Mama's Magische Troostkrachten werden bovengehaald, ik had zo hard met het kind te doen.
 

Elke dag is Moederdag

Op het einde van de avond snifte de oudste: ‘Pff, het was écht geen leuke Moederdag hé vandaag.’ Ik suste haar en gniffelde op ironische toon: ‘Maar liefje, élke dag is toch Moederdag voor mama, dat geeft allemaal niet.’ Waarop ze even beduusd keek en de glimlach in mijn ogen zag.

Morgen gaan we naar de dokter. En is het weer een ‘gewone’ dag. Maar hey, tussen alle momentjes van gezeur en gezever hebben we er het beste van gemaakt. En heb ik de essentie van momlife in alle vormen en toonhoogten mogen meemaken. Ik troostte zoals een moeder dat kan, ik bluste brandjes waar ik kon en vluchtte zo heel af en toe eens weg in mijn kleine cocon. Ik kan maar één ding zeggen, nu ik uitgeput in de zetel lig: het was een goedgevulde Moederdag :-)...