Hoe moederschap anno 2021 nog steeds een probleem kan zijn voor de werkgever

22/04/2021

Door Mamabaas

Vier jaar geleden werd ik bij de sollicitatie voor mijn huidige job tot tweemaal toe gevraagd of ik kinderen wilde in de toekomst. Ik weet dat deze vraag wettelijk niet mag gesteld worden op een sollicitatie. Maar omdat ik ergens begrip had voor het feit dat een werkgever bang is om iemand in dienst te nemen en op te leiden, die een jaar later een aantal weken zou kunnen uitvallen door bevallingsverlof, had ik eerlijk geantwoord dat dit geen plan was voor in de eerste twee jaar van een nieuwe job. Aangezien ik de job toen kreeg ging ik ervanuit dat mijn antwoord op de vraag een ok antwoord was.

In juli 2017 startte ik vol enthousiasme in mijn nieuwe job. Al snel kwam er een vreemd gesprek met mijn baas over het feit dat ze me niet de beloofde jobtitel konden geven omdat dit voor wrevel met de collega’s onderling zou kunnen zorgen. Ik ben zelf niet de meest assertieve persoon, dus met een klein hartje ging ik akkoord. Zolang ik maar het beloofde gevarieerde takenpakket krijg, dacht ik bij mezelf.

Er werd mij uitgelegd dat ik naast een gedeelte boekhouding ook verantwoordelijk zou worden voor het agendabeheer van mijn baas en dat ik hem zo veel mogelijk moest assisteren om ervoor te zorgen dat de werkdruk bij hem wat kleiner zou worden. Ik zou de directie algemeen ook mogen bijstaan in praktische taken en organisatie van evenementen. Aangezien ik hier al veel ervaring mee had in het verleden zou dit geen uitdaging worden en zag ik het allemaal wel zitten. Maanden later bleek er van dit alles eigenlijk nooit iets in huis te komen …

Zwanger

Maart 2019. Een jaar en acht maanden na mijn start vertelde ik mijn baas dat ik zwanger was. Ik was nog niet veel meer dan een maand ver, maar omdat ik elke dag zodanig misselijk was kon ik het niet langer onder stoelen of banken steken. Zijn eerste reactie was enthousiast en hij wenste me proficiat. Maar nog voor ik terug de deur uit was uitte hij zijn bezorgdheid over het feit dat ik er dan een tijdje niet zou zijn na mijn bevalling. ‘Hoe lang zou dat zijn? Wat moeten wij dan doen? Hoe gaan we dat opvangen?’ En vooral de vraag: ‘Moet je mij daar eigenlijk geen officieel attest van geven?’ bezorgde mij plots enorm veel paniek.

De volgende maanden zouden heel zwaar worden omdat ik 24u per dag last had van continue zwangerschapsmisselijkheid. Mijn man bracht me elke morgen naar het werk en kwam me ’s avonds weer ophalen omdat het onmogelijk werd om zelf te rijden door het vele overgeven. In die negen maanden ben ik elke dag gaan werken (met uitzondering van één dag toen ik echt geen voet meer voor de andere kon zetten) ondanks de misselijkheid en extreme vermoeidheid, met een emmer onder mijn bureau. Eens thuisgekomen ’s avonds kwam ik niet meer uit de zetel omdat ik totaal uitgeput was. Maar ik gaf niet op om te gaan werken omdat ik niet wilde overkomen als een profiteur.

Mijn bevalling in november 2019 verliep niet echt zoals gehoopt. Er waren wat onverwachte problemen bij de bevalling waardoor we onze dochter de eerste uren van haar leven niet hebben kunnen zien. Het was meer dan een halve dag later dat we haar voor het eerst mochten vasthouden. Voor mij, maar ook voor mijn man was dat een van de zwaarste dingen uit ons leven. Die eerste uren in onwetendheid lieten ons beseffen dat er wel eens een mogelijkheid was dat we zonder kindje naar huis zouden moeten gaan. Maar uiteindelijk is gelukkig alles goed gekomen. Met onze dochter althans ...

Eind maart 2020 zou ik terug aan de slag gaan. Ook al zou ik mijn dochter onnoemelijk veel missen, ik keek er naar uit om mijn collega’s na vier maanden terug te zien en ook heel eventjes weg te zijn van het onophoudelijke gekrijs van mijn dochter (wat wellicht werd veroorzaakt door verborgen reflux).

En toen kwam corona

Corona besliste er echter anders over. Midden maart, net wanneer onze dochter voor 2 dagen werd opgenomen in het ziekenhuis (voor een maag-/ darmonderzoek o.w.v. het vele krijsen), kwam de lockdown. Omdat mijn man een auto-immuun ziekte heeft en dagelijks immunosuppressiva moet innemen, raadden de huisarts en zijn specialist ons aan om onze dochter niet naar de crèche te laten gaan (die was zelfs gesloten op dat moment) en ook zelf absoluut niet in contact te komen met andere mensen. Mijn man mocht van zijn werkgever vanaf dag 1 onmiddellijk van thuis werken. Ik nam een maand onbetaald borstvoedingsverlof.

Eén maand werden uiteindelijk twee maanden. En toen eind april de coronasituatie nog steeds niet van de baan bleek, nam ik contact op met mijn baas en vroeg ik naar de mogelijkheid om van thuis te kunnen werken. Hij was heel kort en zei dat hier geen mogelijkheid voor was, waarop ik beleefd antwoordde dat ik op aanraden van onze huisarts echt niet mocht komen werken. Daarop kreeg ik als reactie dat dit zeer respectloos was van mij. Ik kreeg drie opties: ofwel bleef ik nog een week thuis en kwam ik daarna fulltime werken, ofwel werkte ik halftijds van thuis en kwam ik halftijds naar het werk ofwel nam ik tijdskrediet. Ten einde raad, oververmoeid en bang voor de gezondheid van mijn man koos ik de laatste optie.

Op zich vond ik het op dat moment geen probleem om drie maanden langer bij onze dochter te blijven. Ze had het op dat moment nog steeds moeilijk en op die manier kon ik haar de beste fulltime zorg geven. Zo hoefde ik me ook geen zorgen te maken of ze voldoende liefde en aandacht kreeg in de opvang. Desalniettemin waren mijn man en ik op dat moment allebei doodop met een baby die niet langer dan twintig minuten aan een stuk wilde slapen en een gebrek aan ontspanning door de hele coronasituatie.

In die tijdspanne van drie maanden begin ik toch wat koudwatervrees te krijgen om terug te keren naar het werk en mijn dochter vijf dagen per week te missen. Ik vroeg mijn werkgever naar de mogelijkheid om bij terugkomst vier vijfde te gaan werken. Mijn baas ging akkoord zonder al te veel tegenspraak.

Terug aan het werk

In augustus 2020 leek de coronasituatie een beetje gestabiliseerd en stelde ik, ondanks de angst voor de gezondheid van mijn man, de terugkeer naar het werk niet langer uit. Al meteen werd duidelijk dat mijn afwezigheid de maanden daarvoor niet geapprecieerd werd door mijn (kinderloze) collega. Regelmatig kreeg ik reacties die doen vermoeden dat er werd gedacht dat ik van een ‘luilekkere vakantie’ had genoten.

Omdat er ontzettend veel werk lag te wachten bij mijn terugkeer en mijn collega op dat moment met verlof vertrok, zonk de moed me even in de schoenen en barstte ik in tranen uit, wat op veel onbegrip bij mijn baas stootte. Hij begreep niet dat de constante telefoontjes van boze klanten, waar ik op dat moment helemaal alleen voor stond, mij te veel werden. Toen ik mijn hart probeerde te luchten bij mijn collega bij diens terugkeer kreeg ik als enige reactie: “Gelukkig had je het weekend nog om uit te rusten”. Als mama of papa van een baby weet je echter wel beter, al gaf ik het op om dat duidelijk te maken aan iemand zonder kinderen…

Sinds oktober 2020 mag ik gelukkig wel drie dagen per week van thuis werken, maar er bleken plots wat taken uit mijn takenpakket verdwenen te zijn. Toen ik mijn baas daarop wees, kreeg ik een flauw excuus te horen dat er door corona een beetje een gebrek aan structuur was ontstaan. Na vele frustraties over het feit dat mijn takenpakket voornamelijk enkel nog bestaat uit iets waarvan ik bij mijn sollicitatie duidelijk had aangegeven dat ik niet graag doe (klanten die niet betalen opbellen) ga ik het gesprek nogmaals aan met mijn baas en geeft hij uiteindelijk, in het bijzijn van de vertrouwenspersoon, toe dat omdat ik nu 4/5de werk, eenzijdig door directie werd beslist dat mijn takenpakket nu enkel nog beperkt wordt tot boekhoudkundige taken.

Zo wordt het mij duidelijk dat het moederschap voor sommige bazen toch nog steeds een probleem blijkt. Al vraag ik me af of ze ooit wel eens stilstaan bij het feit dat het de kinderen van hun werknemers zijn, die later voor hun pensioenuitkering zullen werken.