Hoe Sam Gooris me 16 jaar geleden opzadelde met een "kakpamperangst"
...om maar niet die ene pamper te moeten verversen. Enkele jaren later bij de geboorte van hun tweede kindje was het weer van dat...het went dus niet.
Ik vond dat als tiener hilarische, goede en sensationele tv zelfs. Maar als ik er goed over nadenk is dan waarschijnlijk de basis gelegd voor mijn angst voor kakpamers.
De Sam Gooris-techniek
Als 28-jarige ben ik al meermaals in contact gekomen met kleine kindjes en toch heb ik deze pampers steeds kunnen ontwijken. Ik ging veelvuldig babysitten en kan me niet herinneren dat ik ook maar één volle kakpamper heb ververst. De kindjes sliepen meestal al en een aantal uren later waren mama en papa er weer. Aan hen de taak om te verversen.
Langst mijn vrouw haar kant kwam er een neefje en een nichtje. Sorry, maar ik vond toch dat de tante met bloedband de eer had om te verversen. Zal ik er daarna wel mee spelen, dacht ik. Mijn oudste zus kreeg ook een wolk van een dochter en toeval of niet maar op kritieke momenten kwam of mijn mama juist langs of mijn vrouw (die wat meer ervaring had).
Ik had er ook oog voor. Als baby X, Y of Z tussen het spelen door een rood hoofd kreeg, was ik plots nergens te bespeuren.
Toen was het prijs
Dik anderhalf jaar geleden vroeg mijn andere zus of ik meter wou worden van haar kindje. Ja, toen wist ik dat de kans er in zat dat de 'kakpamper' mijn pad ging kruisen zonder ontwijken aan.
Ik moet toegeven dat ik tot nu toe wel wat geluk heb gehad met mijn metekindje. Ik ga sinds een klein jaartje trouw om de 2 weken door de week babysitten en ook in het weekend zie ik haar regelmatig. Best veel momenten dat 'het' kan gebeuren maar tot nu toe ververste ik enkel pipipampers.
Tot 2 weken geleden. Weet dat ik een gave heb om mijn reukorgaan volledig af te sluiten (zonder wasspeld!) maar toch kon ik 'de geur' niet ontwijken. Ik had zelfs geen rood hoofd gespot?! Mijn zus ging net vertrekken en vroeg nog of 'het' ging lukken (ze kent me ;)). En ik zei 'jajajaah'.
Ik weet niet wat me bezield heeft maar daar ging ik dan: baby, me en de kakpamper.
Geluk gehad!
En het viel mee. Eens ik de pamper had geopend en ik een half oog op de inhoud had geworpen schakelde ik over op automatische piloot. Pamper wat gesloten houden en zo naar beneden verwijderen; pamper in de vuilnisemmer (en snel draaien!); doekje in de hand om poepje af te kuisen en weg was het. Ik was kei fier! Het geluk zit echt in de kleine dingen ;-)
Maar ik besef en vermoed dat ik geluk had met deze pamper. Dat dit niet 'de bom' was waar ik mening mama's over hoor praten. Ik moest geen body wegsmijten omdat er geen beginnen aan was, ik moest de kleine niet in bad steken, ik ging niet over mijn nek,...
Beter van het eigen kind?
Benieuwd of ik zelf die 'bompampers' zal verdragen bij mijn eigen kindje... in een nabije toekomst.
Tot slot hoorde ik recent in een tv-programma volgende quote 'mama doet de input (borstvoeding); papa doet de output (oftewel, de pampers)'. Dat maakte me nieuwsgierig: wie van jullie heeft een dergelijke afspraak?
