Als je een introverte mama bent en het gevoel hebt dat je tegen je grenzen aanloopt, als je je niet altijd op je plaats voelt en als je soms overweldigd wordt door het moederschap en alles wat daarbij komt kijken, weet dan dat je niet de enige bent.
Ik wist zelfs niet dat ik een introverte mama was tot een aantal jaar geleden. Als mama voelde ik aan dat ik meer nood had aan ruimte dan andere mama’s blijkbaar nodig hadden. Ik had meer tijd alleen nodig, tijd zonder mijn baby en tijd zonder iemand anders. Heel lang voelde het alsof er iets mis was met me. Waarom wilde ik niet constant bij mijn baby zijn? Waarom snakte ik zo naar wat ruimte? Waarom voelde ik me zo opgeslokt door het moederschap? Waarom voelde ik me zo opgejaagd door de chaos en het lawaai?
Ik moet wel een slechte moeder zijn, dacht ik. Misschien ben ik niet zo moederlijk aangelegd, wat dat dan ook moge betekenen.
Ik voelde me lang beschaamd omdat ik tijd nodig had zonder mijn baby. Omdat co-sleeping met mijn baby of peuter niets voor mij bleek te zijn. En ik voelde me eenzaam, want ondanks de grote behoefte aan persoonlijke ruimte, voelde ik ook wanhopig de nood aan connectie.
Toen ik me realiseerde dat er helemaal niets mis was met me – ik was gewoon een introvert die meer tijd alleen en meer persoonlijke ruimte nodig had om haar batterijen op te laden – voelde het alsof er een last van duizend kilo van mijn schouders viel. Ik voelde me niet langer beschaamd over dingen die niet natuurlijk aanvoelden voor mij als ouder, en ik deed wat wél goed voelde voor mij. Ik genoot van rustige activiteiten met mijn kinderen, zoals samen boekjes lezen of kleuren. Ik luisterde beter naar mijn eigen noden. En ik gaf mijn grenzen aan en leerde anderen die te respecteren.
Nu mijn kinderen wat groter zijn, besef ik pas hoe uitdagend het kan zijn om een introverte mama te zijn met jonge kinderen. Maar het wordt gemakkelijker. Als jij ook een introverte mama bent en tegen je grenzen aanloopt, als je ook soms overweldigd bent door het moederschap, weet dan dat je niet alleen bent. En dat het gemakkelijker wordt. Echt!
Ik weet hoe het voelt om ervan te genieten als je kinderen aan het spelen zijn, maar niet mee te willen doen. Hun gelach en gegil terwijl ze kietelmonster spelen vind je zalig, zolang je vanop een afstandje kan observeren – omdat het je anders zintuigelijk zou overbelasten.
Ik weet hoe het voelt om je soms alleen en uitgesloten te voelen. Je wil enerzijds wel graag uitgenodigd worden op uitjes met andere mama’s of andere sociale gelegenheden, maar anderzijds ga je daar ook vaak niet op in omdat je meer nood hebt aan een rustige avond voor jezelf.
Ik weet hoe het voelt om wel te genieten van sociale activiteiten, tot er op een bepaald moment een knop wordt omgedraaid en je gewoon geen minuut langer sociaal kan zijn. Je wil gewoon naar huis, NU.
Ik weet hoe het voelt om uitgeblust te zijn. Om het gevoel te hebben dat er al de hele tijd iemand aan je lijf plakt en je nu graag even ruimte wil, zonder al dat geplak aan je lijf. Om het moeilijk te vinden om de mentale energie te vinden om te moederen, zeker als je een energiek en extravert kind hebt.
Ik weet hoe het voelt om je opgejaagd te voelen door de chaos en de onvoorspelbaarheid van het leven als mama en op uitbarsten te staan – meteen gevolgd door een schuldgevoel omdat je je zo voelt.
Ik weet hoe het voelt om vrienden te willen – échte vrienden – maar je raar en ongemakkelijk te voelen, omdat praten of koetjes en kalfjes vermoeiend is, waardoor je uiteindelijk de handdoek in de ring gooit als je te veel tijd hebt doorgebracht op sociale gelegenheden.
Ik weet hoe het voelt om zoveel belang te hechten aan ‘dutjestijd’, niet omdat je kind dat dutje zo hard nodig heeft, maar wel omdat jij dat uurtje (of twee) pauze kan gebruiken, zonder dat voortdurende lawaai en al die activiteiten.
Ik weet hoe het voelt om tegen ’s avonds geen gesprek meer te kunnen voeren, omdat zelfs het geluid van je eigen stem je tegen dan al in elkaar doet krimpen.
Ik weet hoe het voelt om je kinderen met hart en ziel graag te zien, maar ook af en toe nood te hebben aan en pauze, om uit te kijken naar een tijd waarin ze je net iets minder nodig hebben.
Ik weet hoe het voelt om je zorgen te maken dat je misschien niet goed genoeg bent als mama omdat je al die dingen voelt. En ik weet ook hoe groot de opluchting is wanneer je beseft dat er helemaal niets mis is met je. Je bent een introvert, zo simpel en tegelijk complex is het.
Het is een heuse uitdaging om een introverte mama te zijn – zeker als je nog kleine kinderen hebt – maar je bent niet alleen.
