7206fi.jpg

Hoe voel jij je, mama?

1/02/2021

Zo’n simpele vraag, maar zo weinig gesteld. Zodra je bevallen bent, vergeten ze je eigenlijk een beetje … Had ik die aandacht nodig? Nee, bewonder dat lieve kleine wezentje maar ten volle. Maar er wordt vergeten dat je niet onmiddellijk de oude bent als dat kleintje op de wereld is gezet.

Uiteraard is er de vermoeidheid, dat weten de meesten. Maar weten ze ook hoe je lichaam aanvoelt? Je hebt net alle energie die je nog had, gebruikt om de baby op de wereld te zetten en daarna ga je niet even uitrusten, nee … Je kleine spruit moet worden aangelegd en dit toch zeker om de drie uur. Daarnaast is het daar beneden een ‘slagveld’. Je probeert dat ook zo goed mogelijk onder controle te houden en je laat het niet zien, maar het kan verdomd veel pijn doen. Geef je borstvoeding? Dan staat je boezem op springen en ja, dit doet ook geen deugd.

Ik hoor de meesten denken: je wou toch kinderen? Ja, natuurlijk en alle ‘ongemakken’ neem je er met plezier bij - maar dat maakt het niet minder zwaar of pijnlijk. Het lijkt gewoon een taboe om hierover te spreken. Een kind op de wereld zetten is een wonder en een prachtig gevoel dat bijna niet te omschrijven valt, maar er is ook een niet zo rooskleurig kantje aan verbonden.

Is het dan zo erg als je je de eerste weken best wel eens ellendig kan voelen met momenten? Je wil dingen doen die je tijdens de zwangerschap niet kon, maar eigenlijk laat je lichaam het nog niet toe. Rustig herstellen is moeilijk met een baby’tje dat (uiteraard) helemaal afhankelijk is van jou, voor alles. Ik was trots op mijn bolle buik en plots is deze verdwenen en moet je terug aan een spiegelbeeld wennen zonder bolle buik. Daar had ik het toch ook wat moeilijk mee.

Wat nog een moeilijkste is in deze tijd: je hebt één knuffelcontact van wie je afhankelijk van bent voor een beetje rust. We hebben kraamhulp gehad, een absolute aanrader; maar daarnaast blijft het vreemd dat je hen wel thuis mag ontvangen en dat je van hen hulp krijgt bij het huishouden en de kinderen terwijl je familie en vrienden dit ongetwijfeld ook met plezier zouden doen.

Nu ik terug aan het werk ben, is het nog moeilijker om die rust te vinden. Ik geniet enorm van mijn gezin, maar het blijft tussen de vier muren en wandelingen. Willen we een keer gaan wandelen onder ons twee? Knuffelcontact. Even bijslapen? Knuffelcontact. De kinderen niet kunnen gaan halen of brengen? Knuffelcontact. Kan deze persoon niet? Dan heb je pech …

Begrijp me niet verkeerd, wij houden ons aan de regels omdat we inzien hoe ernstig de situatie is, maar toen we wisten dat er een tweede kindje op komst was (voor corona uitbrak), hadden we het ons toch even anders voorgesteld. We zouden uiteraard nog kraamhulp of soortgelijk kunnen aanvragen, maar dit heeft natuurlijk ook een kostenplaatje en in deze tijden kunnen we alle centjes zeker gebruiken.

Ik hoop dat iedereen de moed erin kan houden en dat we met ieders gezond verstand toch uit deze bizarre periode kunnen geraken. Gelukkig kunnen de moeilijkere momenten niet op tegen hoe gelukkig ik ben met mijn gezin!