Home is where the chaos is...
Mijn dochter vult letterlijk onze woning. In de living staat haar speelhuis. In de keuken haar eetstoel en de babycook. Boven heeft ze haar eigen slaapkamerparadijs. Overal in huis vind je manden kinderprul terug. Onze prinses komt niets tekort. Hoe hou je al die accessoires stofvrij, vraag ik me dan af. Want de komst van een kleintje heeft toch een behoorlijke impact op de netheid van je huis.
Vuil & stof in overvloed
Naast de uitzet die we al voor de geboorte regelden verzamelden we ook nog een boél cadeaus. Goedbedoelde pluchen beren bijvoorbeeld. De dochter kiest er één uit als favoriet (meestal de lelijkste met een vals oog), terwijl de anderen gewoon gezellig verder staan te bestoffen op de kast. Als ze mag spelen, dan duurt het ongeveer zes minuten voor de vloer vol ligt met plastieken blokken, kartonnen boekjes en nog ander pijnlijk materiaal voor de voetzolen.
Die dingen blijven meestal liggen, want ik heb wel altijd net iets dringendere zaken om te doen. Haar klaarstomen voor de crèche bijvoorbeeld. Inclusief het gebruikelijke gevecht om de pamper die ze meestal tijdens die ene seconde van onoplettendheid uit mijn hand trekt of om de broek die zij halsstarrig afweert door wild van de ene naar de andere kant te rollen…
Met andere woorden: ik heb daarna dan echt geen puf meer om de zesminutenchaos nog op te ruimen. En dus liggen al die babyspullen een hele werkdag vrolijk stof te vergaren op de grond.
En het gaat niet alleen om stof, nee, er is ook de dagelijkse vuiligheid in het algemeen.
Het gebeurt bijvoorbeeld al eens dat een pamper met de foute kant naar beneden valt, wat grote hilariteit bij de man oplevert als ik hem dan roep voor een urgente 'interventie'.
Gelukkig heb ik de kleur van mijn vloer in al zijn prachtige natuurtinten slim gekozen.
Het zijn tinten die trouwens ook erg handig zijn om verloren etensresten te verdoezelen. Mijn kleine lieveling maakt er bijvoorbeeld een sport van om de stukjes die ze moet leren eten 'onopvallend' uit te spuwen. Soms haalt ze een brokje uit haar mond en smeert ze het uit op de witte (what was I thinking?) eetstoel. Sinds kort geeft ze aan dat ze genoeg heeft door haar tong uit haar mond te steken en vrolijk 'prrrr' te doen. De kleine stukjes groente die dan uit haar blazend mondje gekegeld worden, drogen gelukkig uitstekend uit op onze stenen keukenvloer.
Schuldgevoel in de vuilbak
Toen ik onlangs op bezoek mocht bij een eigenares van een stel poezen, dacht ik: 'Nu zal ik eens wat zien!'
Maar ik kon nergens kattenhaar bespeuren. De speelaccessoires van de beestjes stonden netjes gerangschikt in de kast. De vloer glansde in al haar zuiverheid.
Is mijn huis vies? Nee, dat niet. Maar het ligt er wel stoffiger bij dan voor de baby. De vele extra obstakels maken het immers onmogelijk om grondig het stof te kunnen afdoen. Het is niet altijd mooi opgeruimd. En mijn keuken is niet spic en span. Voor mij hoeft dat ook niet. Het zou volgens wetenschappers ook veel gezonder zijn voor een kleintje om in contact te komen met een beetje vuiligheid zo nu en dan.
Met andere woorden: mama's, laat ons dat eeuwige schuldgevoel over dat beetje gezellig vuil en stof in huis in de vuilbak kieperen. Maak er maar eens een boeltje van. Opruimen en kuisen kunnen we morgen ook nog, toch?
