Huilmoeder

Ik voelde het al toen ik nog zwanger was. De tekenen aan de (baarmoeder)wand waren er. Veel had ik niet nodig. Een aangrijpend item in het nieuws, een vertederende foto uit mijn kindertijd of een schattige minikomkommer. Enfin, je snapt het wel: de waterlanders vloeiden rijkelijk en ongecontroleerd. In mijn zwangere naïviteit weet ik het aan de hormonen en hoopte ik dat het, samen met die baby in mijn buik, na die negen maanden uit mijn systeem zou verdwijnen. Niet dus. Het kind kwam eruit, maar de huilmoeder bleef lekker zitten.

Zo stond ik vorige week net niet te snotteren toen mijn zoon op schoolreis vertrok. Een dagtrip over de provinciegrenzen heen. Zonder mij. Ik overwoog nog even om naast zijn lunchpakket ook een cameraatje in zijn rugzak weg te moffelen, maar met die GDPR moet je tegenwoordig opletten. Vol verwondering luisterde ik die avond naar mijn kleuters spannende verhalen en schoot ik bijna weer vol. Hoe kon het dat hij, nog geen vier jaar oud, al een heel leven naast de vertrouwde cocon van thuis aan het opbouwen was?

Laat het dus duidelijk zijn: het moederschap maakt je kwetsbaar en broos. Maar – gek genoeg – ook hard. Want vergis je niet: naast emo-Maaike schuilt er sinds de komst van mijn zoon ook een agressieve leeuwin in mij. Eentje die er niet voor terugdeinst om uit te halen naar iedereen die er ook maar aan denkt het geluk van mijn bundeltje geluk in de weg te staan. Let maar op dus. Eén verkeerd woord over mijn welpje en ik lust je rauw. Ja, zelfs zonder mayonaise.

Deze tekst verscheen ook op @maaiohmaai