7429fi.jpg

ICSI-traject: ik zit op mijn eiland

4/05/2021
Mamabaas
Door Mamabaas

En stilletjes drijf ik verder van hem af, niet bewust maar omdat hij mijn verdriet maar moeilijk kan begrijpen. Omdat hij niet weet in wat voor stress ik dagelijks leef. Niemand eigenlijk.

Het zit zo, wij zitten in een ICSI-traject vanwege de zaadkwaliteit van Michiel. Eigenlijk zitten we er nog niet in, want nog steeds zeggen ze dat we er nog niet aan kunnen beginnen. Ze hebben mij gelabeld met “te dik”. Snapt iemand hoe dit voelt, dat je te zwaar wordt geacht om te doen wat miljoenen vrouwen doen? Maar jij mag niet omdat zij vinden dat je te zwaar bent en je nu eenmaal hulp nodig hebt. Het is hard. Een klap in je gezicht. Maar oké, je krabbelt overeind, we zeggen let's do this en ik val af. Twintig fucking kilo. ‘Elk pondje gaat door het mondje Marthe,’ hoor ik vaak, ook van Michiel. Maar hallo, heeft iemand niet gehoord dat ik net twintig kilo ben afgevallen??!!!

De maand april is onze maand! Eindelijk, ik sta stijf van de stress. Ik wil er over praten maar met wie? Wie begrijpt nu echt wat ik op dit moment doormaak? Ik probeer soms met de Mich, maar hij snapt het toch niet helemaal zo. De vriendinnen snappen het ook niet helemaal zo. Wat ik dan weer helemaal snap.

Hoera, mijn regels! Ik bel naar het ziekenhuis. Enthousiast, want ook al ben je misschien niet van de eerste ronde zwanger, je bent dan tenminste wel bezig. Het bezig zijn is wat mij hoop geeft. Aan de telefoon krijg ik te horen dat die drie kilo die ik nog te veel weeg er echt nog af moeten. Er zijn geen woorden die omschrijven wat je op dat moment voelt. Ik hoor balen van mijn mama en ik denk ‘wtf?’ Balen? Denk je dat ik gewoon aan het balen ben? Balen doe ik wanneer ik om kip ga aan het kippenkraam en ze zeggen dat de kip op is. Dat is balen. Dit is echt gewoon FUCKED UP! Ik ben boos, boos op het ziekenhuis, boos op Mich die er absoluut niet aan kan doen, maar door hem zit ik er nu in, boos omdat mijn mama balen zegt maar vooral boos op mijzelf. Heb ik niet genoeg mijn best gedaan? Waarom wilt mijn lichaam niet meer mee?

De vrouw aan de telefoon zegt: ‘Ja we hebben eigenlijk pas plaats in juli. Maar er is iemand weggevallen in mei. Gaan de kilo's er tegen dan af zijn?’ Ik zou willen schreeuwen tegen haar dat ik twintig kilo kwijt ben en dat mijn lichaam geen fucking robot is. Maar ik zeg alleen ja. Ja ik ga proberen. Je moet weten dat ik op dat moment op het werk ben. Ik probeer mezelf groot te houden, geen ''zwakte'' te tonen... Dus ik ga terug naar mijn collega's met een lach, terwijl ik me van binnen mega-dood voel.

Dus een maand: 30 dagen om precies te zijn. Iedereen zegt ‘dat gaat je toch lukken, komaan, die paar kilo's nog.’ Ondertussen sta ik nog steeds stijf van de stress, ik ben op. Vooral omdat ik mij zo bang en alleen voel ... Een goed bedoeld mopje van Mich laat mij op mijn paard springen. Hoezo ik moet nog strenger gaan diëten? Nog strenger dan dat ik al doe? Bedoel je dan dat ik niets meer mag eten de laatste twee weken? Ik ontplof. Natuurlijk ontplof ik. Ik fret de hele tijd groenten en crackers en soep. HOE IN GODSNAAM KAN IK NOG STRENGER OP MIJN ETEN LETTEN?!

Ik snapte de vrouwen die in zo'n traject zaten/zitten nooit, maar nu ik er midden in zit snap ik het maar al te goed. Hoe eenzaam je verdriet wordt, hoe onbegrepen je je soms voelt ... Wij zaten samen op ons eiland. Mich en Marthe, Marthe en Mich. Maar stilaan wordt het mijn eiland. Hoe zwem ik terug naar ons eiland? Wanneer is dit eigenlijk gebeurd? Kan iemand me een reddingsboei geven? Want als ik dat eindje moet zwemmen, verdrink ik sowieso ...

 

Marthe

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes