Ik beken: ik vloek
Het is al een tijdje bezig. ‘Fuck’ en ‘godverdomme’ heb ik al een heel aantal keren horen passeren bij onze kleine frêle meid met kledingmaatje 92. Je kan het haar ook niet kwalijk nemen eigenlijk. Slechte voorbeelden wij twee.
Van negeren tot verkeerd begrijpen
Niet dat we er niets aan proberen te doen. Eerst hebben we het genegeerd. Nou, in het begin heeft dat eventjes geholpen. Mede ook omdat we zo gechoqueerd waren dat dat uit dat schattige mondje kwam, hebben we er een tijdje echt goed op gelet. Totdat de oude gewoontes er weer in slopen.
Dan deden we alsof ze ‘Vokke’ zei in plaats van ‘fuck’. Dat we haar verkeerd begrepen. ‘Nee hoor. Vokke is hier niet. Vokke is thuis.’
Alleen voor grote mensen
Dan heb een keertje uitgelegd dat alleen grote mensen dat mogen doen. Hielp niet. Ik ben een keertje beginnen ‘wenen’ toen ze dat zei. Begon ze te lachen. Ik ben een keertje heel boos geworden. Niet echt het gewenste effect. Dan heb ik een keertje uitgelegd dat dat pijn doet als ze zoiets zegt. Dat je zoiets niet mag zeggen want dat het ongepast is. Heel geloofwaardig allemaal. Vooral als je zelf zo’n verdomde vloeker bent.
Puree
Laatst probeerde ik het te vervangen door een ander woord. ‘Puree’, ‘folie’, ‘godfried’. ‘Puree’ bleef het beste hangen. De hele namiddag was ze ‘puree’ aan het zingen. Achja, beter dan ‘fuck’ toch? Dus verschiet niet als ik vanaf nu ineens ‘puree’ roep achter het stuur. Of in de winkel. Of in de keuken. Of wanneer ik weer eens iets laat vallen. Of wanneer ik mijn vinger verbrand. Of wanneer ik weer eens tegen een tafel loop. Of tegen een stoel. Of tegen het bed.
