Ik ben de moeder van het huilende, nieuwe kind in de klas

Al is er één ding, een kleintje maar, waardoor ik het gevoel heb dat ik dit toch nog niet zo onder controle heb. Een klein dingetje, een minuscuul detail. Ieder keer dat ik haar afzet op school huilt Annabel. De tranen stromen over haar kleine wangetjes, haar handjes klampen mij stevig vast. Ze smeekt me letterlijk haar terug mee naar huis te nemen, en elke ochtend, daar in de kring maak ik van mijn hart een steen. Geef ik haar een zoen en zet ik haar op haar stoeltje. Ik stap langzaam weg en kijk haar nog één keer aan, zij doet hetzelfde. De smekende blik breekt me, elke dag opnieuw.

Het geluid van haar tranen achtervolgt me tot ik terug de auto in ben, en terwijl ik van het schoolplein wegrijd zie ik haar voor me zitten. De ene dag beeld ik me in dat de juf haar vastneemt en haar geruststelt, de andere dag stel ik me dan weer voor dat de juf haar kordaat aanspreekt op te houden. Wat als ze genegeerd wordt? Wat als alle kinderen haar zielig aankijken en niet met haar willen spelen omdat ze altijd huilt?!

Vandaag is het de vijfde dag dat ze naar school gaat. De afgelopen dagen stuurde vrienden en familie me elke dag een berichtje om te vragen hoe het gegaan is. Elke dag antwoord ik hetzelfde; ze huilde. En elke dag opnieuw krijg ik dezelfde reactie: ze moet nog wennen, het komt wel goed, volhouden.

Maar vandaag dacht ik echt dat het beter zou gaan. Zou ze het ondertussen niet gewoon moeten zijn? Onze ochtendlijke routine? Ik die haar uit bed haal en het pakketje kleren neem dat ik op voorhand heb klaargelegd, haar ontbijt dat klaarstaat en onze route onderweg naar school.

Toen ik haar uit de auto nam wist ik dat het vandaag niet beter zou gaan. Ik herkende de treurige blik meteen. Ik voelde haar handjes me stevig vastnemen, ik hoorde het opkomende gejammer. Ik voelde hoe mijn hart, dat zich net had gerecupereerd van de dag ervoor, weer begon te breken.

Ik liep met een vals gevoel van moed het klaslokaal binnen en probeerde haar zo enthousiast mogelijk te maken voor deze laatste schooldag. Maar hoe positief ik mezelf probeerde voordoen, ik wist dat ik deze veldslag verloren had, nog voor hij begonnen was.

Terwijl ik het gehuil probeerde te laten ophouden kwam haar klasgenootje binnen. Hij was, net zoals Annabel, sinds deze week nieuw. Hij lachte, haalde wat onschuldig kattenkwaad uit, ging flink zitten en had amper aandacht voor zijn papa die afscheid van hem nam. Mijn dochter daarentegen, die smeekte nog steeds om haar mee te nemen.

Tegen de tijd dat ik plaats nam in de auto, achter het stuur voelde ik me een hopeloze slechte moeder. Hoe kwam het dat mijn dochter deze nieuwe omgeving als iets engs ziet? Heb ik haar te hard verwend? Heb ik haar ‘klein’ gehouden? Misschien wel? Ik begon aan mezelf te twijfelen en kon maar één schuldige in dit alles aanduiden; die schuldige was ik.

Voor elke huilbui bestaat een oplossing

Waar was ik de fout ingegaan? Waar had ik het laten mislopen? Vanaf het moment dat ik moeder werd, was me opgelegd hoe ik met een huilende baby moest omgaan. Het werd me aangeleerd dat er voor elke huilbui een oplossing was. Al vanaf toen werd het onze taak als ouder het geluid van het huilen te onderscheiden van elkaar, te leren kennen. Honger, een vuile luier of affectie. En hielpen één van die drie dingen niet, dan deed je iets niet goed of dan interpreteerde je fout.

 Wanneer je het dan eindelijk lijkt te begrijpen, de verschillende variaties van huilen, dan komen er nieuwe bij: frustraties, teleurstelling, pijn, boosheid en zoveel meer. Elke huilbui die je fout interpreteert, bezorgt je als ouders het gevoel van falen.

Want naast het feit dat het geluid van jouw huilende baby vreselijk is, geeft het jou als ouder een gevoel dat je tekort schiet.

Doorheen de weken van het moederschap leerde ik dat als ik geen voor de hand liggende oplossing kon bieden zoals de borst, een schone luier of een knuffel, ik begrip moest tonen. Doorheen de tijd begon ik hopeloos opzoek te gaan naar oplossingen voor mijn dochters gehuil. Maar ik kreeg al snel door dat – hoe gefocust ik ook observeerde – ik niet altijd een oplossing vond en dat frustreerde me. Na een tijdje begon ik vrede te nemen met het feit dat ik niet over elke gemoedstoestand van Annabel controle kon hebben.

Dat ik haar niet altijd de juiste oplossing kon aanreiken en dat ik niet altijd ervoor kon zorgen dat het gehuil instant op zou houden.

Ze huilt soms om de meest vreemde dingen; haar pluche konijn dat vervelend doet, haar pop die niet wilt liggen hoe zij het wilt, onze mopshond die te luid blaft, of omdat ze totaal gefrustreerd uit haar middagdut ontwaakt. Het zijn die dingen die ik het liefst van al voor haar zou willen fixen. Ik zou willen begrijpen wat haar speelgoedkonijn fout doet, ik zou willen begrijpen hoe haar pop zou moeten liggen en ik zou met een volumeknop het geblaf van onze hond stiller willen zetten. Maar ik besef ook dat ik die superpower niet bezit.