Ik heb al vaak gedacht dat ik liever een man had willen zijn
Maar ik denk aan het volgende:
Gewoon geen maandstonden, geen schommelende hormonen, geen #metoo’s, geen perfect mediabeeld waaraan ik zou willen voldoen (of toch minder). ‘s Avonds misschien gemakkelijker alleen naar huis fietsen. Overal kunnen plassen, geen bevalling(en) moeten doen, minder huishouden.
Echt, ik heb dat al vaak gedacht dat ik liever een man had willen zijn. Alleen al die hormonen en emoties heel wat minder (of anders) voelen, dat zou toch al zo’n verlichting brengen.
Maar nu …
Nu wil ik geen man meer zijn.
Nu ik zwanger ben geweest, weet ik dat ik geen man meer wil zijn.
Negen maanden je baby kunnen dragen in je eigen buik. Een intieme band kunnen opbouwen waar niemand anders zo dicht toegang tot heeft. Wat. Een. Privilege. Je baby voelen bewegen. Je baby de hik voelen hebben. Je baby die reageert op jouw aanrakingen of stem. Dat is enkel het voorrecht van een vrouw.
En ook na de bevalling hangt je kleintje vooral aan de mama. Want jij bent degene die drie maanden thuis bent. Je baby kent jou al, dus heb je ook een streepje voor. Ook borstvoeding geven is wel iets speciaals, dat je enkel kan doen als vrouw.
Wat ben ik blij dat ik een vrouw ben!
Deze blog verscheen eerder op Meerdanmama.
