Ik kan je geen rooskleurig en gelukkig leven geven …
Ik wil mijn spijt betuigen.
Ik ga je je leven ontnemen, nog voor het echt begonnen is. Nog voor we elkaar hebben leren kennen. Voor we elkaar hebben kunnen vastnemen en ruiken. Nog voor de eindeloze slapeloze nachten vol knuffelen, huilen en clusteren.
Ik kan je geen rooskleurig leven geven
Ik maak deze keuze niet alleen voor mezelf. Ook voor jou en je broertje. En ik hoop dat je dit begrijpt. Ik kan je geen rooskleurig en gelukkig leven geven.
Je papa en ik zitten momenteel op ons dieptepunt. We weten geen van beide of het “nog-lang-en-gelukkig” zal duren. Je papa heeft een bepaalde keuze gemaakt die ons gezinnetje van 3 uit elkaar heeft gerukt. Ik heb je momenteel weinig tot niets te bieden.
Financieel niet gemakkelijk
Financieel hebben we het ook niet gemakkelijk. We zitten in verbouwingen en hebben ridicuul veel onvoorziene kosten moeten maken. Het gaat eender hoe, financieel, al heel moeilijk worden. En mijn meisje, we weten hoeveel centen we je aan je broertje hebben uitgegeven. Er zijn al veel spullen weg van je broertje omdat we nog niet zo heel lang geleden hebben besloten dat een tweede kindje echt niet meer in het plaatje past.
Mama en papa werken heel veel. Te veel. Waardoor we eigenlijk al weinig tijd hebben voor je broertje. Maar we moeten wel, omdat we het financieel anders helemaal niet meer kunnen trekken.
Stiekem keek ik ook al uit naar de moment dat je broertje naar school zou gaan. Geen crèche meer. Geen kosten meer voor de crèche. 4/5de gaan werken. Je broertje dat elke week zelfstandiger wordt, mondiger, slimmer, onafhankelijker. En ik geniet hiervan.
Ik kijk telkens uit naar de volgende mijlpaal die hij bereikt. Ik mis het baby’tje af en toe. Maar dan denk ik aan hoe moeilijk en zwaar het was en hoe eenzaam ik mij gevoeld heb in het eerste levensjaar van je broertje. En dan weet ik dat ik blij moet zijn met mijn kleine stoere man.
Het spijt me dat ik je niet kan geven waarop je had gehoopt
En het spijt mij, dat je mij hebt gekozen als mama. Het spijt me dat ik je niet kan geven waarop je had gehoopt. Het enige dat ik je momenteel zou kunnen bieden is een onzekere thuissituatie met vooruitzichten op co-ouderschap. Een thuis waar je vaak dingen links zal moeten laten liggen omdat mama en papa het zich niet kunnen permitteren. En een mama die niet echt heel gelukkig zal zijn.
Mijn hart wilt jou, natuurlijk. Je bent hier. In mij. Natuurlijk wil ik je. Maar mijn hoofd weet dat het heel egoïstisch zou zijn om je op de wereld te zetten. Omdat je het altijd met minder zal moeten doen. Je niet in een gezond gelukkig gezin kan opgroeien. Ik kan je niet het geluk geven dat je verdient.
Het is allemaal zo oneerlijk en het spijt me zo. In een andere situatie. Een andere timing. Een andere wereld. Had je meer dan welkom geweest. Dan had ik ervan overtuigd geweest dat "het zo had moeten zijn". En dan had ik de weken afgeteld tot je hier bij mij was.
Maar nu… Het is zo onverwachts. Ik was er van overtuigd dat ik nooit natuurlijk zwanger zou geraken. Noodgedwongen ben ik 3 maanden gestopt met de pil, omdat de hormonen weer helemaal om zeep waren dankzij de PCOS. En hier ben je dan.
Het spijt me meisje. Ik hoop dat je het mij vergeeft. Ik zal de rest van mijn leven elke dag aan je denken. Dat beloof ik.
Voor altijd in mijn hart. x
