Dagboek van een fertiliteitstraject: slecht nieuws
Maandag 15 maart 2021. Vandaag een grote dag. Een nieuwe echo! We zijn benieuwd wat het gaat geven. Mijn man gaat ook mee dus hopelijk komt dit goed.
We zijn zenuwachtig maar hebben er vertrouwen in, ondanks mijn intuïtie die zegt dat het niet goed gaat zijn. Op de echo zien we een zwangerschapsring en een beginnende moederkoek. Nog altijd geen embryo te zien. Dit is raar ...
De gynaecoloog zegt dat het nog allemaal vroeg is en dat er evolutie is sinds vorige week. Ik leg hem de vereisten van Brussel voor. Er moet vandaag al hartactiviteit te zien zijn. Hij veegt dit wat van tafel en zegt dat het er allemaal wel goed uit ziet. Ik vraag hem ook advies wat ik moet doen met mijn werk. De voorschriften op mijn werk zijn aan 6 weken naar de arbeidsgeneesheer die beslist of er nog mag gewerkt worden of dat werkverwijdering noodzakelijk is.
De gynaecoloog zegt ‘ga maar naar de arbeidsgeneesheer en stop dan maar met werken’. Hij zegt dit met volle overtuiging waardoor mijn man en ik hoop krijgen dat dit gaat goedkomen. Nog even een bloedafname en een nieuwe afspraak wordt vastgelegd op 29 maart. De gynaecoloog sluit af dat we op 29 maart heel wat meer gaan zien.
Mijn man voelt zich wat geruster maar zegt dat hij gaat blij zijn als de 12 weken voorbij zullen zijn en we een embryo zien met een kloppend hartje.
Ik twijfel wat ik moet doen met mijn werk. Hen op de hoogte brengen of toch nog even wachten. Ik bel met mijn vaste collega met wie ik samen op de dienst sta en bespreek het met hem. Hij geeft mij de raad om het nog even te rekken tot 29 maart omdat we dan meer nieuws gaan hebben.
Rond 16u krijg ik telefoon van de professor in Brussel. Er was een telefonische afspraak gemaakt voor vandaag. Hij vraagt mij hoe de echo is geweest en ik hoor de twijfel in zijn stem. De gynaecoloog was hoopvol hoor ik hem zeggen. Ik bevestig dit maar hoor in zijn stem dat hij iets anders wil zeggen.
‘Ik ga eerlijk zijn,’ begint hij zijn betoog. ‘Dit wordt helemaal niets. Uw HCG-waarden zijn maar 400 meer gestegen dan vorige week. Dat is helemaal niet goed. Progesteron is van 21 naar 13 gedaald. Het gaat om een aanlegstoornis in het embryo. Dat is pech maar helaas is het game over.’
Ik word precies met een veer omver geslagen. Deze morgen was het nog allemaal goed en nu gaan we van de witte zone helemaal naar de zwarte zonder naar de grijze zone te gaan. Ik weet niet meer wat gezegd. Het enige wat ik nog hoor is ‘veel sterkte, mevrouw’ en ‘ik zou u graag terug op consultatie zien’.
Ik zit even verdwaasd voor mij uit te kijken en merk dat de tranen over mijn wangen lopen. In de verte zie ik mijn zoon afkomen die van school komt en ik droog snel mijn ogen. De show must go on.
Ik stuur de gynaecoloog een mail met de resultaten en wat er nu verder moet gebeuren.
Het avondgebeuren verloopt als in een roes. Mijn man komt thuis van zijn werk net voor ik moet vertrekken naar mijn werk. Ik vertel hem het verhaal in alle haast waardoor hij verdwaasd achter blijft. In de auto bellen we verder maar hij weet het ook even niet meer. Ik hoor het verdriet in zijn stem en vind het zo jammer dat ik hem niet kan troosten.
Ik hoop dat het snel allemaal achter de rug zal zijn …
Realiteit
Dinsdag 16 maart 2021. Het voelt allemaal aan als een boze droom, maar dat is het helemaal niet. Het is pure realiteit. De zwangerschapssymptomen voel ik ook bijna niet meer. Alles is als een kaartenhuisje in elkaar gezakt.
Ik krijg antwoord van de gynaecoloog op mijn mail. ‘Mevrouw, het is jammer genoeg fout gegaan. Ik had er inderdaad hoop op maar de bloedwaarden zeggen iets anders. De zwangerschapsring was ook wat te klein maar dit kon nog goedkomen. U moet er niet te veel mee bezig zijn en dit over u laten gaan. Drink een goed glas wijn en laat het voor wat het is. Het heeft geen zin meer hier energie in te steken.’
Ik begrijp wat hij wil zeggen, maar mijn emoties kan ik niet uitschakelen. Ik heb het heel wat lastiger dan de vorige keren als een IVF-poging niet gelukt was. Ik heb verdriet en wil er even bij stilstaan.
De gynaecoloog zegt dat ik komende vrijdag moet langskomen op de materniteit om vier pilletjes te komen halen die ik vaginaal moet inbrengen om de miskraam op gang te brengen. Met twee pilletjes beginnen en vier uur later nog twee pilletjes inbrengen. Het zou dan op gang moeten komen.
Ik word er bang van. Wat moet ik verwachten? Ik weet het niet. De gedachte aan een broek vol bloed in de winkel schrikt mij af. Ik weet niet wat ik met deze informatie aan moet.
Mijn man weet ook niet meer wat gezegd, maar probeert mij te troosten. Ik moet gaan werken en zie dit eigenlijk niet zitten. Ik ga het toch doen want misschien zorgt het voor de nodige afleiding.
In de auto op weg naar mijn werk bel ik mijn vriendin op met het nieuws van de gynaecoloog. ‘Wat een boer!’ zegt ze. ‘Hij is gemakkelijk. Je moet het over u laten gaan. Die heeft makkelijk spreken.’ Ik krijg er geen speld tussen. Zo boos is ze. Het is leuk om haar stem te horen en ik voel mij toch een beetje beter.
Ik adem diep in en uit en ga naar binnen. In de inkomhal staan mijn collega’s te wachten die net als ik de nacht doen. Ik voel de tranen prikken maar kan mij herpakken. Een collega vraagt aan mij hoe het is en kan nog net zeggen dat ik het niet weet voor ik in tranen uitbarst. Nee, niet hier... Niet met mijn collega’s erbij. Ik kan niet stoppen. Ik kan mezelf niet helpen.
Wat nu gedaan? Mijn vaste collega en de verantwoordelijke zeggen dat ik niet kan werken en besluiten mij naar huis te sturen. Dit gaat niet. Je hebt tijd nodig voor jezelf. Dat is misschien geen slecht idee. Ik huil de hele tijd tot ik terug thuis ben. Wat een rotdag is dit. Hopelijk gaat het morgen terug beter want ik wil niet huilen en emotioneel zijn …
Keep you informed!
