'De Club' vertelt het verhaal van drie koppels die in een fertiliteitsbehandeling zitten. Ze leren elkaar kennen in (en rond) de wachtzaal van de fertiliteitsafdeling. Er ontstaat een vriendschap. Ze delen de hoop op een baby die verre van vanzelf komt. En ze delen de bijhorende gevoelens en frustraties. Of ik ook zo'n band heb ontwikkeld in de wachtzaal? Neen. Hoeft dat om het taboe rond vruchtbaarheidsproblemen te doorbreken? Ook neen. Maar ...
Het was met een ietwat klein hartje dat ik de eerste twee afleveringen van 'De Club' bekeek. Die extra confrontatie, weet je wel. Want zoals de titel van de eerste aflevering het verwoordt: je zit in een club waarbij je niet wil horen. Zelf zitten mijn vriend en ik al bijna een jaar in een fertiliteitstraject. Voorlopig zonder succes.
Ik bekeek de serie wel met een beetje scepsis. Want drie koppels die elkaar leren kennen in de wachtzaal van de fertiliteitsafdeling? Ooit al in die wachtzaal gezeten? Het is er meestal muisstil, op wat gefluister van een koppel na. Hoe er dan vriendschap ontstaat, en dan nog tussen drie koppels? Daar stelde ik me vragen bij. Maar ... kind reminder to self: het is fictie.
Het verdriet, de hoop, het verdriet
Of het herkenbaar was? Amai. De eerste aflevering belicht het verhaal van Kristie en Bert. Twee mensen die elkaar op latere leeftijd leren kennen. Maar het is er boenk op. Het bracht me meteen terug naar mijn eigen verhaal. Een glimlach om mijn mond.
Ook hun verdere traject roept herinneringen op. En dan, het kindjeshoofdstuk. Je start vol hoop. Maar je bent al wat ouder. En de stap naar fertiliteit - je lijf is het probleem niet, je eicellen doen het goed, opluchting.
Maar toch, daar ga je: de hormoonbehandeling. Echo 1, bloedafname 1, echo 2, bloedafname 2, echo ... Pick-up. Terugplaatsing. Wachten. Het telefoontje met slecht nieuws.
De gevoelens, de kwaadheid, het verdriet, de hoop, en weer het verdriet. Het leven in een fertiliteitstraject zoals het is. Hoe je op voorhand samen beslist dat je een kindje wil van jullie beiden, en dat een donor geen optie is.
De discussies die je plots als koppel hebt - over de meest stomme zaken! Je voelt je slecht in je vel, alsof het je lijf niet meer is. Mottig, dat is het en zo voel je je. Soms heb je net als Kristie het gevoel dat je het alleen moet doen. Je man begrijpt het niet vollédig, vind je. Hij zegt de verkeerde dingen - djeez, dat is jouw idee van steun? Tegelijkertijd weet je dat hij het alleen maar goed bedoelt en mee afziet.
De aankondiging van iemands zwangerschap. Hoe moeilijk - bijna onmogelijk - is het om blij te zijn voor dat andere koppel. En hoe erg vind je het tegelijk dat je zoiets ervaart - toch lelijk van mezelf zeg. Maar het is wat ik voel. Het voelt onrechtvaardig.
Hoe seks en intimiteit in het hele proces plots zo onromantisch of onspontaan worden. Want tegelijkertijd zit je om de zoveel tijd in die stoel bij de gynaecoloog. En hoe stom je je voelt, want uiteindelijk staat je intieme leven als koppel daar toch los van. En ook niet. Aaaargghhh, je hoofd en hart ontploft!
Karikaturaal
Of het onherkenbaar was? Ja, ook eigenlijk. De acteerprestaties zijn top. Er zal zonder twijfel de nodige research en voorbereiding in gekropen zijn om het thema zo goed mogelijk te brengen. De scenaristen maakten zelf zo'n proces door.
En toch. Ik deed mijn best, maar kon niet door sommige zaken heen kijken. Een bomvolle wachtzaal op fertiliteit, met stuk voor stuk koppels. Die ben ik nog niet tegengekomen. Eentje met één of twee koppels en voor de rest vrouwen alleen - voor een echo hoeft mijn vriend me ook helemaal niet te vergezellen! Ja, die wel.
Een wachtzaal waar zoveel interactie is als in de serie. Ook die zag ik nog niet. Een wachtzaal waar iedereen in de verschillende fases van een fertiliteitsbehandeling samen wacht. Ook niet. Een wachtzaal waar mannen met hun gevuld 'potje' zitten. Neen, dat was ook niet degene waarin ik al meerdere keren zat. Laat staat een met een prikbord vol geboortekaartjes.
Maar het moeilijkste om te zien vond ik de scenes waarin de koppels de fertiliteitsarts zien. Kristie en Bert zitten bij de dokter. En worden naar huis gestuurd met de boodschap dat Kristie het stimulatieproces mag starten. Dat is mooi. En snel. Te snel. Want aan die boodschap gaan behoorlijk wat consultaties en onderzoeken vooraf. En een wachtlijst. Lees: er gaan maanden aan vooraf.
Akkoord, het is een tragikomische serie, dus de humoristische noot mag. En moet ook in zo'n hevig proces, want als je niet af en toe wat lacht of probeert te relativeren, wordt het nog zwaarder dan het al is. Dus ja, ook mijn vriend en ik maken er soms grapjes over. Maar daar zit het 'm net: dat doen we onderling, privé. Niet bij de fertiliteitsarts.
De manier waarop de dokter wordt voorgesteld is nogal ... karikaturaal. Bot is ze bij momenten. Dat stoorde mij. Misschien stoort het de kijker die niet in een fertiliteitsproces zit niet zo hard. Of de kijker die het proces al succesvol heeft afgerond ook niet. Mij wel. Het gaf me een wrang gevoel. Omdat het er totaal niet op die manier aan toegaat in de realiteit. Of toch niet in mijn realiteit.
'Maar het is geen realiteit, het is fictie', zeg je? Klopt, maar het is wel fictie die een heel gevoelig onderwerp tackelt. En ook al doorbreekt het zeker het taboe - wat een goede zaak is - toch vind ik dat de serie de bal op bepaalde momenten misslaat. En die bal komt toch redelijk hard aan, recht in mijn gezicht.
Ik ben er mij van bewust dat ik alle recensies die vier en vijf sterren geven aan deze reeks tegenspreek. Maar zelf kom ik aan drie. Of ik de volgende afleveringen nog ga bekijken? Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Ik neig naar 'eerder niet'. Maar dat is persoonlijk. En dat kan nog veranderen.
