Ik werd twee keer getroffen door een postpartum depressie

Ik kreeg het benauwd. Ik was de enige (in mijn je-MOET-borstvoeding-geven-hoofd) die hem kon voorzien van eten, ik moest opstaan, ik moest overdag de dagen met hem alleen doorbrengen, want met een cameraman in huis, is er niet veel vaderschapsverlof, en ik moest zorgen dat hij in leven bleef.

Constant gevecht met borstvoeding

Daarbovenop lag ik in een constant gevecht met dat borstvoedingsverhaal. Ja, ja, hij moet dat krijgen, zeker drie maanden, maar nee, nee, ik haat het! Ik ben verkrampt, ik zit hier in een onmogelijke bocht mijn zoon eten te geven, omdat ik het niet kan. Melk genoeg, onhandigheid, vermoeidheid, te veel afhankelijkheid ook ....

Ik werd stilletjes overspoeld met compulsieve doodsenge gedachten die ik tegen niemand durfde te zeggen, zelfs niet tegen mijn eigen lief.

Schrik om een boterham te smeren, want wat als ik mijn zoon zou neersteken? Zelfs die laatste zin is nog steeds heel lastig om neer te schrijven. Maar ze waren er, die gedachten, alom aanwezig en overheersend.

Maar dan opeens merkte ik dat de gedachten gingen liggen. De borstvoeding was wat het was. Een verplicht nummertje, met erg veel tegenzin.

En dan kwam de kaap van 3 maanden, terug gaan werken en YES, stoppen met borstvoeding. En oh ja liefst zo snel mogelijk. Dus twee weken voor ik zou starten met werken stopte ik heel acuut met borstvoeding. Vrijheid, rust in dat hoofd van mij, onafhankelijkheid.

Compulsieve gedachten

Maar de rust kwam niet. Integendeel, ik werd weer overspoeld met akelige gedachten, deze keer in een heel andere vorm.  In het begin was het niet duidelijk wat ik voelde en dacht. Het omschreef zich best als algemene angst.

En plots begon ik slecht te slapen. En nog slechter. En nog slechter. Ik lag wakker, vol angst, en ging op zoek naar geruststelling. Ik ging naar Dr. Google. Ik botste op de term Fatale Insomnia. Tot daar de geruststelling. Welkom nieuwe compulsieve gedachten. Doodgaan aan slaaptekort, iets genetisch. Onmogelijk dat ik dat kon krijgen, maar wie weet was ik de index, die ene waarbij het begint.

Het lief lag rustig te slapen. Het kind lag rustig te slapen. Ik stond doodsangsten uit.

Doodgaan aan slaaptekort.

De dag nadien ging ik naar de huisarts. Die zei: Lien, je kan dat niet hebben. Hier is sipralexa (antidepressiva). Laat dat even inwerken en dan zien we verder. Ik ging naar huis, tijdelijk 'gerustgesteld'. Maar de nacht viel en de slaap kwam niet. De paniek daarentegen kwam met de grootste golven die ik ooit heb gezien.

Ik mailde in het midden van de nacht naar de huisarts, in paniek. Ze antwoordde 's ochtends: Ga rustig slapen.

Nou, dat hielp dus niet, mevrouw de huisarts.

Met spoed opgenomen

Twee weken later werd ik dankzij mijn schoonmoeder die in de 'sector' werkt met spoed opgenomen op het crisiscentrum van UZ Leuven, diagnose Postpartum Depressie met psychotische kenmerken. Alle dokters, medicatie en helpende handen aan dek.

Een lang parcours dat ik liever niet wou afleggen, een hoge berg die ik niet wou beklimmen, maar ik stond beneden en moest wel naar boven, en ik had bovendien espadrilles aan, dus die beklimmen ging met veel naar beneden schuiven gepaard.

Ik zocht naar gelijkgestemden, naar zulke verhalen, naar vrouwen die konden zeggen: “Het komt goed. Dit gaat voorbij.”  En ik vond ze niet. Toch niet nabij. Ik vond ze op internetfora uit Amerika.

Ik maakte printscreens alsof ze mijn mantra's werden.

En ook al hielp die geruststelling maar 1 minuut, dat was toch 1 minuut rust in dat zotte hoofd van mij. Ik dacht dat het nooit meer zou goed komen. Gedaan met dat mooie leven van mij.

Maar na 3 lange maanden werd de berg minder hoog en na 8 maanden kon ik terug functioneren, met voorzichtigheid en nooit meer dezelfde, maar er was terug wat Lien te zien.

Tweede bevalling

Twee jaar later stond met veel overtuiging een tweede bevalling voor de deur. Ik dacht er niet over na dat het nog eens zou gebeuren. Ik kon toch ook geen twee keer denken dat ik Fatale Insomnia zou hebben?!

Magnus werd geboren op 7 januari. Ik herinner me de bevalling niet meer. Want 2 dagen later namen dezelfde gedachten het van me over, en werd al de rest uit mijn hoofd verbannen. Geen ruimte voor blije gedachten, geen ruimte voor het plaatsen van weer een 'mooie' ervaring, BAM, Fatale Insomnia kicks in 3 dagen postpartum.