Ik wou zo graag …
Sommigen willen er vast niet over praten, of het alleszins niet aan de grote klok hangen. Anderen net wel, maar die durven om verschillende redenen niet: uit schaamte (want ja, die is er vaak), om een volgende zwangerschap als verrassing te houden, om de anderen zich niet oncomfortabel te laten voelen of omdat een miskraam nu eenmaal nog in de taboesfeer hangt.
Wel, ik haal het er graag uit.
Ik wou zo graag...
Als wensen konden leven
zou je hier nu bij me zijn.
Als écht willen genoeg was
bleef je niet voor altijd klein.
Als een gebedje helpen kon
werd ik met plezier pastoor
Maar niks brengt nog terug
wat ik zonet verloor.
Een kind, een doel, een droom,
een daarbij ook de hoop.
Mijn hoofd, mijn hart, mijn lichaam
- alles in de knoop.
Ik wou zo graag je handje
rond mijn duim zien draaien
En voorzichtig grote broer
dat handje laten aaien.
Als wensen konden leven
lag je nu bij mij op schoot
Als écht willen genoeg was
werd je reuzegroot.
--
Ik hoop ergens dat het gedichtje voor andere "miskraammama's" een hart onder de riem kan betekenen, en dat het toch wat vrouwen kan overtuigen om zich niet in te houden erover te praten als ze dat willen. Want praten, dat helpt.
Deze blog verscheen eerder op Little Surprise.
