It takes a village

Superpapa

Wout heeft om te beginnen een superpapa. Een papa die meer is dan enkel maar iemand die zijn achternaam doorgeeft, of die enkel maar de leuke momenten voor zijn rekening neemt. Wout zijn papa, mijn vriend en bijna man (we trouwen in september, yes!) is een toppertje. Hij is m’n steun en toeverlaat. We zijn een echt team, niet enkel tijdens de leuke en mooie momenten. Wout en zijn papa: twee handen op één buik. Mijn vriend geeft me de ruimte om te gaan sporten en mijn gedachten te verzetten, hij geeft me de tijd om met vriendinnen af te spreken en mij volledig te geven in mijn werk. Nooit laat hij me schuldig voelen omdat ik hem en Woutje thuis achterlaat terwijl ik wat me-time heb. Het schuldgevoel praat ik mezelf soms wel nog aan, maar daar werken we aan ;-).

’s Nachts neem ik het meestal voor mijn rekening, gewoon om de praktische reden: papa hoort maar aan één kant, en hij slaapt het best op die goede kant. Gevolg: hij hoort onze kleine pruts niet als hij ’s nachts wakker wordt. Toch weet ik dat ik hem ’s nachts altijd mag wakker maken wanneer het moeilijk gaat met Woutje. Want ook dan zijn we een team. Hij is ook degene die me een halt toeroept als ik mezelf weer even voorbij loopt. Hij is degene die me het beste kent, weet hoe hij me moet kalmeren, hoe hij me moet troosten en er voor me moet zijn. Hij is een beresterk, torenhoog flatgebouw in mijn ‘village’.

Familie en vrienden op wie we kunnen rekenen

Met ons twee zouden we het wel kunnen redden, maar ik moet toegeven: het zou véél moeilijker zijn dan nu. We hebben een familie en heel wat vrienden waar we kunnen op rekenen. Woutje heeft twee fantastische peters, we hadden er geen betere kunnen wensen. Ik weet dat hij daar altijd terecht zal kunnen. Een tante, neefjes, nichtje, grootouders… te veel om op te noemen.  Ons netwerk geeft ons de kans om qualitytime te hebben met ons twee, om hem eventjes een nachtje op te vangen zodat wij kunnen bijslapen. We krijgen heel wat advies, en eerlijk: we filteren hierin. We zoeken zelf onze weg, hoe goed bedoeld alle raad ook is. En ook dat weet onze ‘village‘. We appreciëren hen, we waarderen hun advies, maar moeten ons eigen pad volgen. En langs dat pad komen we hen heel vaak tegen, om even bij te tanken, om samen mooie momenten mee te maken.