It takes a village to raise a child – en ik mis mijn dorp
Het zijn de grootouders, neefjes, nichtjes, vriendjes, liefjes die ontbreken, de ritjes met de trein waarop we andere landschappen ontdekken, het samen winkelen en niet bang hoeven te zijn dat je kind per ongeluk het stokbrood van een ander aanraakt. Dat stokbrood werd trouwens vernietigd voor onze ogen nog voor ik kon opperen het wel te betalen.
Het is het onverwachte ontmoeten van anderen op de speeltuin. Waar je kind leert van andere kinderen en ik leer van de gesprekken met andere ouders. Het is de roltrappen leren nemen dat wij missen, het sprongetje van je hart bij die laatste trede!
Het zijn al die inwoners van mijn stad die ontbreken. De toevallige vrouw die ons een karamel toesteekt bij een moeilijk moment op de tram naar huis. Het zijn de wandelingen in musea met vrienden, ijsjes eten, zittend aan de fontein, het theater op zondag, de sport op zaterdag, de markt op woensdag.
Een kind opvoeden is een avontuur dat je aangaat met veel meer mensen dan enkel je partner en een iPad. Het is het afbrokkelen van het zelfvertrouwen van ouders bij gebrek aan echte spiegels, de voortdurende twijfel, het opzetten van generaties tegen elkaar. Het gaat over veel meer dan enkel het sluiten van de schoolpoort.
Ik mis mijn dorp. En dat virtuele dorp, neen, dat is absoluut niet hetzelfde, dat geeft geen sprongetje aan mijn hart.
Annelies De Ville
