Ja, mijn kind zal ook tevreden moeten leren zijn met ‘niet het beste’

Hard voor elkaar

Op de terugrit naar huis maakte mijn zus (die zelf geen mama is) een heel erg rake opmerking: “Wow, mama's zijn echt wel hard voor elkaar”.

Ze vertelde over de blikken die sommige mama’s elkaar gaven, over het gefluister na die blikken of het gewoon ronduit uitlachen van anderen. Je ziet bepaalde moeders gewoon denken over die mama in haar joggingbroek of met die foute schoenen onder haar rok, over de mama die er zo moe uitziet (en die beter wat make-up had aangebracht), over het kind dat zit te krijsen tijdens de lunch, de veters van die kleuter die al zeker een kwartier los zijn...

Want al die mama's met (af)keurende blikken hebben zelf toevallig een keigoede dag. En op die goede dagen vergeet je als mama soms dat je zelf ook niet perfect bent en ook zo je slechte dagen hebt. Dat je kinderen vorige week nog vol snot hingen na de zoveelste RSV-infectie en je zelfs de moeite niet meer nam om die neus schoon te maken met een wegwerpzakdoekje, maar gewoon een katoenen exemplaar gebruikte (een broeihaard vol bacteriën!) of zelfs gewoon je mouw!

Mijn aanpak is de beste… of niet soms?

En dat zette me aan het denken. Waarom doen we dat? Waarom geven we elkaar zoveel kritiek en zo weinig respijt? Het antwoord is omdat we onszelf dat ook niet geven. Omdat het nu eenmaal zo hoort dat je enkel en alleen het beste wilt voor je kind. Je wilt een creatief, muzikaal, gezond, blozend, sociaal... kortom een superkind! We weten natuurlijk allemaal dat dit niet mogelijk is, maar wanneer onze kleuter zijn eerste verfstrook binnen de lijntjes kleurt, denken we allemaal: halleluja, al dat geklieder levert iets op, ik doe dit zo goed, mijn kind wordt een echte kunstenaar!

Het feit dat iedereen het beste wil voor zijn kind, daar schuilt ook de kritiek in. Want zoals iedere mama vind jij je aanpak, dé aanpak. Je hebt er gesprekken over gevoerd en artikels en boeken over gelezen, je hebt geobserveerd hoe andere moeders en hun kinderen het doen en daaruit heb je dan je eigen manier van opvoeden gevonden. De manier waar je achter staat en waarin je gelooft. Want jij, die enkel het beste wilt voor je kind, jij hebt het beste gevonden. Jouw manier is de manier.

Alleen … er zijn honderden artikels, duizenden boeken en onderzoeken met resultaten, miljoenen andere moeders en kinderen met hun ups en downs. En iedereen in het leven heeft gewoon een andere bril op gekregen bij de geboorte. Je karakter en je geschiedenis zal bepalen waar je zelf de accenten zult leggen in het opvoeden.

Iets minder goed is lang niet slecht

En zo ben ik tot de conclusie gekomen (handig, zo net tijdens de zwangerschap van mijn tweede) dat mijn kind ook tevreden zal moeten zijn met 'niet het beste'. Ze zal tevreden moeten zijn met haar brooddoos met boterhammen met kaas die ik niet in raketten en bloemen heb gesneden. Waar geen kerstomaten en miniwortels in zitten en geen seizoensgebonden fruitsalade voor in de pauze te vinden is.

Elk jaar wordt moeder-zijn zwaarder, elk jaar zijn er meer en meer onderzoeken en uitvindingen, visies en inzichten die ons vertellen hoe het nog beter kan. We zijn haast allemaal vergeten hoe we zelf zijn groot geworden: met vallen en opstaan en zonder bulgur en quinoa.