Je kind opvoeden met een beetje dialect: een klein accentje hier en daar moet kunnen
Als de crèche je kind niet meteen verstaat
Met mijn West-Vlaams lief ging ik uiteindelijk toch regio Gent wonen en kreeg ik twee prachtige dochters. Tegen ons eerste dochter praatten we in het begin geen uitgesproken West-Vlaams, maar ook geen uitgesproken Algemeen Nederlands. Toch bleek na twee jaar dat we onze tactiek enigszins moesten aanpassen ten voordele van ons kind. Ze begrepen in de opvang niet zo goed wat mijn oudste bedoelde toen ze een keppetje (knuffel) of een stuutje (boterham) wou. Ook toen ze haar bükkepitje (navel) aanwees, ontstond er enige hilariteit.
Een accentje hier en daar is toch niet erg?
We proberen ondertussen zo ‘proper’ mogelijk tegen de kindjes te praten, maar een accentje hier en daar niet erg, toch? Zolang ze zich maar heel duidelijk kunnen uitdrukken op school en zolang ze er niet door worden uitgelachen natuurlijk.
En het is echt grappig je eigen kind in het Gents te horen praten, met de Gentse ‘r’ inclusief. Ik ben best wel tevreden met dit mooie taaltje dat mijn kinderen nu spreken.
Mijn vader daarentegen, die zet als oer-West-Vlaming zijn missie verder. Hij wijst de kinderen er resoluut op dat een regenworm een ‘tettienk’ is en ze ’s avonds in hun ‘kaf’ (bed) moeten kruipen.
Mijn oudste van haar kant is er zeker van dat haar grootvader Frans spreekt… :-)
