‘Lara – over de liefde, de lichtpuntjes en de levenslust van een mama die lijdt aan kanker’: Steffen aan het woord

Steffen. Man van Lara. Papa van Philippa, Romée en Gabriel. Held. Beer. Vivi. Beun. Beuntje. Insta-hubby tegen wil en dank. De man van mijn leven. Mijn rots, in goede en slechte dagen. Niet de man die veel en vrijuit zal spreken. Wel de man die alles in stilte draagt. En wanneer hij iets zegt, dan wil ik dat zwart-op-wit hebben. Hij wikt zijn woorden niet. Maar daar vraagt dit boek, noch ons verhaal om. Ine die interviewt, mijn man die vertelt. Ik die achteraf alles lees, met tranen in de ogen.

Ine: Kan je vertellen wat Lara voor jou betekent?

Steffen: Wat Lara voor mij betekent …

Je hoort weleens zeggen: ‘Dat is de vrouw van mijn leven’. Ik kan dat niet over Lara zeggen. Ik zou haar tekortschieten als dat het enige was waarmee ik haar zou omschrijven. De uitspraak is te vluchtig. Het zéggen is te min. Het is iets dat je doét, een leven lang. Je toont het door elkaar trouw te zijn. Door er te zijn, dag in dag uit. In goed en in slechte dagen.

Ik weet dat Lara het wél zegt over mij, dat ik ‘de man van haar leven’ ben. Voor mij is die formulering te hip. Ik ben ‘van den ouwe stempel’. Lara en ik, wij zijn een goed team. Onze verschillen vullen elkaar naadloos aan en onze gelijkenissen zijn van die aard dat we perfect kunnen samenleven. We zijn soms tegenpolen, maar we zijn wel even uitbundig als we iets gedronken hebben.

Lara is mijn vrouw, mijn beste vriend, mijn alles. Lara is mijn kracht, en niet alleen van mij. Ook die van Philippa, die qua karakter het meest op mij lijkt. Lara geeft ons de kracht om de wereld aan te kunnen. Zij begrijpt ons, ze voelt ons aan, ze geeft ons rust. Zij zorgt ervoor dat we staan waar wij staan. Lara zorgt ervoor dat dat complexe molentje in onze hoogden af en toe kan stoppen met draaien. Of minstens iets langzamer gaat draaien.

Lara is extravert, ik ben introvert. Ze is een spraakwaterval, ik ben dat eerder niet. Ik heb mij altijd alleen gevoeld, tot ik haar leerde kennen. Met haar kan ik praten over de kleine en grote dingen des levens. Ze luistert, ze graaft dieper, ze stelt de juiste vragen. Ze begrijpt mij, ook omdat we ongeveer dezelfde achtergrond hebben.

Als ik kon, zou ik meteen haar plaats innemen. Als ik kon, nam ik die ziekte van haar over. Lara is een betere mama dan ik een papa. Ik heb mijn capaciteiten als vader, maar Lara kan de juiste waarden en normen moeiteloos bijbrengen. Ze staat zó goed, zó positief in het leven. Ze zou het perfect kunnen zonder mij. Met twee vingers in de neus. Zo is ze.

Mijn respect voor Lara is eindeloos. Ik zeg het misschien te weinig, maar ik denk wel dat ze het weet. Ik ben eeuwig dankbaar dat zij op mijn pad is gekomen. Als je me vraagt of Lara dan per definitie de vrouw van mijn leven is, dan is het antwoord volmondig JA. En zoveel meer dan dat.

Ine: Praat je met de meisjes over mama’s ziekte?

Steffen: Philippa heeft een tijdje iedere avond gevraagd waarom mama maar niet beter wordt. ‘Wie kan mama genezen? Is mama nog altijd ziek? Wanneer wordt mama beter? Waarom werkt Chemo-Kasper niet?’ Toen Lara in april twaalf dagen in het ziekenhuis verbleef, kwamen die vragen terug. Ik heb haar toen verteld dat mama niet beter wordt en dat mama er misschien op een dag niet meer zal zijn. Die blik in haar ogen … (Steffen krijgt het moeilijk) De blik in haar ogen vergeet ik nooit meer. Als volwassene kan je beter plaatsen hoe je je voelt. Als kind is het lastig om heel duidelijk te zeggen en te tonen wat je voelt en denkt. Op onverwachte momenten, wanneer iets niet mag en ze worden boos, dan komt het verdriet soms naar boven. Dan komen de diepere gedachten eruit in huilbuien, maar het gaat over een ijsje dat ze niet krijgen in de speeltuin. Ze maken dan drama over iets minuscuul, maar in feite gaat het dan niet over die ‘crème’.

Philippa is van karakter meer mij, eerder complex wanneer het over emoties gaat. Ze zal haar angst niet snel tonen. Romée is eerder een Laartje: aanhankelijk en uitbundiger. Ook wanneer het gaat over het uiten van gevoelens. Romée was op de speelplaats aan Philippa gaan vragen waar mama was, ze miste mama. Philippa heeft dan aan haar kleine zus verteld dat mama in het ziekenhuis was omdat ze ziek is. Lara is niet meer dezelfde mama, niet meer dezelfde vriendin, niet meer dezelfde vrouw. Daar kan ze niets aan doen, het is die k*tkanker. De kinderen voelen dat ook. Maar ze kunnen niet zonder haar, zolang Lara thuis is, zijn ze gelukkig.

Ine: Is er iemand die je in vertrouwen kan nemen om je hart te luchten?

Steffen: Ik vind het heel moeilijk om te praten met vrienden of familie over wat er in mijn hoofd omgaat. Niemand weet wat ik meemaak, niemand voelt wat ik voel. Ik wens het hen niet toe – begrijp me niet verkeerd – want het is verschrikkelijk. Als ik met iemand babbel, dan kan die persoon zich heel even inleven, en vervolgens gaat hij verder met zijn leven. Dat is normaal, maar ik heb het daar moeilijk mee. Als ons gesprek gedaan is, ga je ook naar jouw gelukkig gezin terug en ben je ons vergeten. Ik sta ermee op, ik ga ermee slapen. Ik poets mijn tanden, ik kleed de kinderen aan, ik breng ze naar school. Het enige waaraan ik kan denken is mijn vrouw. Zeker wanneer we gescheiden zijn van elkaar. Ik ben geen emotionele mens, maar er gaat zoveel in mijn hoofd om, dat kan je je niet voorstellen. Ik praat alleen met de psycholoog van Gasthuisberg en mijn dichte vrienden.

Ine: Wat mis je het hardst uit jullie leven vóór kanker?

Steffen: De fysieke nabijheid. Lara en ik zijn geen klefbekken waar iedereen bij is, maar we zijn wel een heel lijfelijk koppel. Sinds de diagnose kussen we enkel nog voorzichtig. De mogelijkheid dat ik haar besmet met om het even welke bacterie of virus is te groot. Zelfs een onderliggende verkoudheid bij mij kan bij haar verstrekkende gevolgen hebben. Ik ben soms meer een verpleger dan haar man, en dat doe ik met alle liefde. Ik vind het misschien zelfs nog erger voor Lara, omdat zij zóveel moet missen. Ik weet hoe graag Lara zich altijd mooi heeft aangekleed, mooi gemaakt, op stap gaat met haar vriendinnen … Maar puur het fysieke, ja, dat mis ik wel. Dat missen WIJ wel.