Leve de lente...

Nu gaan ze allebei naar school. Die is in mijn hoofd trouwens ondertussen gereduceerd tot een broeihaard van virussen en bacteriën, een uitwisselingsproject van snot en kwijl en alles wat koude rillingen over mijn ruggengraat bezorgt. O! Wat heb ik te doen met die kleuterjuffen die niet kunnen ontsnappen. Als ik het was, ik stak constant met mijn hoofd uit een kiertje van het raam om toch maar iets van "verse" lucht binnen te krijgen. 

Maar die school is er. En buiten die paar maanden dat het een gevarenzone is, is het zalig dat ze een thuis hebben buiten alle thuisjes die geboden worden door ons, oma's en opa, meters en peters. Iedereen is gesteld op die plek, iedereen neemt die plek dan ook mee in zijn of haar planning. Oma's en opa hebben een leven, hobby’s, en da's maar goed ook. Alleen, oh-ow, als de kids een cadeautje meebrengen vanuit die broeihaard der onwenselijke kwaaltjes,…

Planningsprobleem

Zo zat ik nog maar pas donderdagmiddag tegen mijn moeder op te scheppen over hoe goed het braakfobietje wel niet meewerkt dit jaar (Emmet 0 - Nicky 2).  Ik weet het: Karma is a bitch - zo stond ik een paar uur later met mijn blote voeten in een onsmakelijk plasje van onze jongste. Daarna volgde de zeehondjeshoest, het weigeren van voedsel, snot, snot en nog eens snot, het nog meer weigeren van voedsel, koorts, koorts, en nog eens koorts en het gecombineerde weigeren van voedsel wegens buikpijn als excuus en legitieme buikpijn #mamaweethetooknietmeer.

De dag verlof op vrijdag kon er wel vanaf voor de kleine man. Op maandag werd het al wat moeilijker. Opa werd geopereerd, dus oma bleef buiten schot (vanzelfsprekend, lijkt me), Bonnie had computerles in de voormiddag en hoewel ze deze wel had willen opzeggen, is het ook niet mijn ambitie om andermans plannen over de haag te gooien voor ons planningsprobleem. Papa had afspraken op het werk maar kon de dinsdag in geval van nood wel helpen. Dus: oplossing: mama werkt maandagochtend thuis, totdat Bonnie beschikbaar is en snelt dan naar het werk om die ene vergadering nog bij te wonen.

Thuiswerken met een ziek kindje: een uitdaging

Dat van thuis uit werken bleek een uitdaging te worden. Nu, ik was voorzien en enkel gewapend met redelijk kleine klusjes zoals mails bijwerken, agenda beheren, planningen maken, treintickets bestellen, etc. Kortom: I would handle it. Toch had ik het onderschat. Een paar maanden geleden was het mijn grootste uitdaging om te leren werken in een landschapsbureau. Rumoer en concentratie gaan namelijk niet zo goed samen in mijn chaotische mamahoofd. Wie had gedacht dat een bende mobiliteitsexperten in het niets zouden verzinken met ene driejarige showman?

Eerlijk is eerlijk, ik had de kleine man net ietsje tammer ingeschat dan hij werkelijk bleek te zijn. Hoewel de gezakte koorts voor opluchting zorgde, was het ook de niet-ingecalculeerde factor van de dag. Meneertje was best vrolijk, redelijk speels en had niet altijd veel zin in mijn ingezette tv-babysit. Rio 2 didn't do the trick. De kast met muziekinstrumenten leken zijn fancy dan weer wel te tickelen. Een uiteenzetting van welk instrument welke naam droeg en wat het dan precies voor geluid maakte volgde al spontaan. Ik ben vooral fan van de klepper en de triangel #not!

Tussen de e-mails door stond er ook regelmatig een guitig koppie aan mijn ellenboog te vragen "ben je al klaar?". Een droge "neen" volstond natuurlijk niet en was enkel de trigger voor "mama, mama, mama, mama, mamaaaaaaa, wanneer ben je klaar". Mijn uitleg over het verloop van de dag bleek ook geen winner: "mama, wanneer gaan we naar Bonnie?" - "Vanmiddag, schat." - "Is het al middag?" - "Neen, nog niet." - "Mamaaa,… wanneer is het middag?".

Het ding met vage buikklachten is ook dat wanneer de nog-niet-zo-lang-zindelijke-kleuter roept "ik moet kaka doen" je als een sneltrein met hem naar het toilet rent, aangenomen dat je niet eerst over het snoer van de laptop struikelt en je na 5 dergelijke tripjes met als resultaat "kaka komt niet" het even gehad hebt en het kleutertje laat zitten met de boodschap "roep maar als je klaar bent". Het ding met mama-schuld is dan weer dat wanneer-ie dan net in de pot valt je je ook niet bepaald beter voelt #moedervanhetjaar.