Aan mijn lief lijf

11/02/2022

Door Mamabaas

Gastmama Lies schrijft een brief aan haar lichaam. Om het te bedanken en zich te verontschuldigen. Na 36 jaar vond ze dat het daar eens tijd voor was.

Dag Lief Lijf,

We kennen elkaar al een tijdje. 36 jaar om precies te zijn. En een paar maanden, om nog preciezer te zijn. Het is de eerste keer dat ik je een brief schrijf. Ik ben niet zo'n briefschrijver, maar dat is eigenlijk geen excuus.

Ik heb je leren kennen als iets vanzelfsprekends. Je bent er immers altijd al geweest. Ik kan me dit leven niet voorstellen zonder jou. Waar ik ben, ben jij. En omgekeerd.

Je hebt me naar veel plekken gebracht. Eerst gedragen door anderen. Later stond je op je eigen twee benen. Je hebt me dingen geleerd. Met vallen en opstaan, voetje voor voetje, op handen en knieën. Soms hollend, huppelend of struikelend. Op m'n tanden bijtend. Met kriebels in m'n buik. Een hoofd in de wolken. Knikkende knieën. Rillingen over m'n rug.

Daarvoor heb ik je nooit bedankt.

Vroeger was ik boos op je. Vertrouwde ik je niet. Je deed soms dingen die ik niet snapte. Nu nog, hoor. Maar toen schaamde ik me, nu accepteer ik je (of toch een beetje meer). Het is soms toch lastig. Wanneer mijn buik grommelt, bijvoorbeeld. Liefst op een stil moment. Wanneer ik heel hard nies en merk dat er toch nog iets niet helemaal in orde is met die bekkenbodemspieren. Zeer uitzonderlijk, maar toch. Cadeautje van de bevalling. Die je trouwens knap hebt uitgevoerd. Net als de negen maanden daarvoor. Chapeau! Het ging allemaal van een leien dakje. Of toch zo goed als. Ook bedankt voor de selectieve herinneringen!

Je doet het goed, lief Lijf.

Ik heb je niet altijd gerespecteerd. Je niet gegeven wat je nodig had. Zoals rust. Slaap. Vitamines. Ik heb je af en toe volgestouwd met suiker en vet en rommel. Ik heb je als een vuile doek op de bank laten hangen en niet geluisterd wanneer je ziek was. Ik heb ook vaak slecht over je gesproken. Tegen anderen. Tegen mezelf.

Ik heb je niet willen zien. Je verborgen. Vermomd. Soms vervloekt. Uitgescholden...

Maar ik ga m'n leven beteren. Ik zal rekening met je houden. Luisteren wanneer je roept. Je op een fiets zetten (meer dan nu). Voldoende zuurstof geven. En veel water. Je ontschminken 's avonds. Ook al is het laat en wil ik in mijn bed. Ik zal je liefdevol inwrijven met bodymelk. En lekker laten ruiken. Je zachtjes laten aaien. Ervoor zorgen dat je niet stijf komt te staan van de spanning.

Het is tijd om te vervellen, denk ik. En opnieuw te beginnen. Lief lijf.

Liefs!