With a little help from my friends
Is het een blèterke?
Haar blik switcht meteen op de modus 'begrijpend'.
'Is het een blèterke?' Ik krijg geen woord uit mijn keel, kan alleen maar knikken tussen het snikken door. En zij, moeder van drie, begint te vertellen. Vertellen zoals alleen Hanne dat kan.
Over haar eerste en wat voor een hel die eerste weken waren. Over de tranen die op de stomste momenten kwamen - bij haar en bij de baby. Over een man die je hopeloos en nog steeds in pyjama in de zetel aantreft, de baby in de armen - ook hopeloos en nog steeds in pyjama. Ik heb de verhalen al tientallen keren gehoord. Vroeger aanhoorde ik ze met een mengeling van ongeloof en medelijden. Nu pas begrijp ik.
Ook Ellen komt het café binnen. Zonder een woord van ons gesprek te hebben gehoord, begrijpt ook zij, moeder van twee, meteen. Ze gaat naast me zitten en luistert. Luistert zoals alleen Ellen dat kan.
Even later vervoegt ook Riet ons. 'Ca va, Sarah?' vraagt zij, nog geen moeder, bezorgd. 'Dat komt wel goed', lach ik door de tranen heen. Ze aanhoort onze verhalen met een mengeling van ongeloof en medelijden. Ooit begrijpt ook zij, misschien. Nu zie ik haar mentaal haar kinderwens met nog minstens een jaar uitstellen.
Vriendinnen zijn onbetaalbaar
Vriendinnen. Ze zijn goud waard als je worstelt met examenstress of liefdesverdriet, maar als je worstelt met babyblues zijn ze onbetaalbaar. Honderden, duizenden keren hebben we in dit café gezeten - gelachen, gehuild, geroddeld, (te veel) gedronken - maar deze ene keer zal me altijd bijblijven. De keer dat mijn vriendinnen me redden. De keer dat ik na een maand fulltime mama te zijn geweest, opnieuw vriendin kon zijn. Twee uur lang heb ik gelachen, gehuild, geroddeld en water gedronken (borstvoeding, weet u wel). Dan heb ik mijn geliefde gebeld.
Ik kon hem nauwelijks verstaan. Het gehuil van Polly overstemde zijn woorden compleet. Ik ben naar huis gegaan, heb haar de borst gegeven en ze is in slaap gevallen. Ik heb haar opgenomen en op de tippen van mijn tenen naar haar bedje gebracht, mijn geliefde in mijn kielzog, ook op de tippen van zijn tenen. We hebben haar in haar bedje gelegd, een minuut met de adem ingehouden blijven luisteren naar die heerlijke, absolute stilte, en een zucht van opluchting geslaakt. Mijn geliefde heeft me op mijn voorhoofd gekust en gevraagd hoe het was geweest, die eerste avond terug op café.
'Onbetaalbaar', heb ik geantwoord.
Sarah
