Over hoe mijn buik nu altijd leeg zal blijven
Niet graag zwanger
Ik was niet graag zwanger. Nee, echt niet! Pas op, da’s schoon eh, dat daar in uw lijf een heus mensje groeit. Maar daarvan genieten? Nope! In de verste verte niet. En dat is helemaal persoonlijk hé, er zijn vrouwen die oprecht graag zwanger zijn. Maar ik hoor niet bij dat clubke.
9 maanden [of in mijn geval 8] ben je uw lijf ‘kwijt’ en daarbij alle controle erover. Honger? Ik MOET nu eten. En nog niet eens gelijk wat. Ik heb DAAR goesting in en dat MOET ik NU hebben. Mijn reukzin werd 100 keer scherper wat resulteerde in instant kokhalzen bij het ruiken van een pizza [en laat dat nu net iets zijn wat ik zooooo graag eet!] en kwijlen als ik nog maar een hamburger rook. Of kaaskroketjes, die ook [craviiiiings].
Slapen, daar deed ik niet meer aan mee en mijn blaas leek soms een waar springkasteel. Al een chance dat moeder goeie bekkenbodemspieren heeft ;-). [Mijn medemoeders zullen ongetwijfeld de term ‘peezing’ wel kennen. If not, google het dan maar ‘ns]
Na x aantal maanden begint dat buikje te groeien en wilt echt iedereen daar over wrijven [BLIJF MET UW POTEN VAN MIJN LIJF!] Maar dat niet alleen, na een bepaalde tijd gaat die ton ook deftig in uw weg zitten [denk ‘alles wat nu op de grond valt, bestaat niet meer!’]. Op den duur lijk je op een gemuteerde schildpad die op z’n rug ligt!
‘The glow’ is een fabel [of ik heb ze toch niet gezien] en alles wordt gewoon energieslopend. Dus genieten? Absoluut NIET!
Maar, in alle eerlijkheid, er is wel 1 ding dat ik echt mis. En ik mag nog 10 kinderen op de wereld zetten, dat zal altijd zo blijven. [Nee echt, mama, dat ben ik echt niet van plan!!]
Van mij alleen
Zolang die baby, MIJN prachtige minimens, in die buik zit… Die veilige haven… dan is die van mij alleen. Ik en hij/zij tegen de rest van de wereld. En wat er ook gebeurt, patatje en ik blijven samen, zo lang mogelijk! We vechten samen om die 37 weken te halen.
Tuurlijk keek ik uit naar de bevallingen, naar het moment dat ik dat klein hummeltje EIN-DE-LIJK in mijn armen kon sluiten en dat perfect gemaakte wezentje kon bewonderen. Maar vanaf dat moment moest ik die minimens delen met de rest van de wereld. Iedereen wou die mensjes bewonderen, keek er reikhalzend naar uit ze te knuffelen en te overladen met liefde.
En echt waar, het deed mijn hart smelten om te zien hoe graag die bundeltjes pure liefde gezien zijn. Maar het deed mijn hart ook een beetje bloeden. Mijn kind is niet meer van mij alleen. Ik heb ze in de grote, boze wereld gebracht en kon ze niet meer beschermen in die veilige haven die al die weken hun thuis was geweest.
Hoe schuldig heb ik me gevoeld dat ik ze niet langer bij me kon houden. Hadden ze dan misschien een betere start gemaakt? Had ik ze de pijn die ze toen voelden kunnen besparen? Het zijn vijgen na Pasen, maar ik vraag het me echt af…
Dragen
Gelukkig heeft moederke een manier gevonden om die veilige haven toch een klein beetje terug te brengen. Een wondermiddel als je het mij vraagt!
Krampjes? Boos? Boertje dat vastzit? Mamahonger [yes, that is a thing!]? Sprongetje waar je last van hebt? Noem het maar op! Ik drop mijn kind in de draagdoek/draagzak en geniet van ONS moment. Weer eventjes patatje en ik tegen de rest van die grote boze wereld. Ja, ik draag mijn patatjes zo vaak ik kan! Alleen Wubbe niet, want ‘ik kan dat zelf mamaaaaa’.
Ik zocht na de geboorte van Georgette een manier om vlotjes van ons huis naar de auto te stappen met die 3 koters. ‘Hoe pak ik dat in godsnaam aan? Willie op de arm, Georgette in de Maxi-Cosi en Wubbe langs me stappen…’
Ik kan u zeggen dat mijn armen en mijn rug het geweten hebben. Tot ik mijn draagzak zag hangen! AHA! Willie in de zak, Georgette in de Max-Cosi en dan nog een arm vrij om Wubbe een hand te geven. OEF! En Willie vond het heerlijk. Die kon overal rondkijken zonder over zijn eigen voeten te vallen.
Maar ook Georgette vliegt geregeld in de draagdoek. Als ze haar slaap niet vindt, als ik dringend iets moet doen en ze niet helemaal op ‘hare kilo’ is, …
Afstand nemen
Ik moet eerlijk bekennen dat ik wat Georgette betreft net iets zoetsappiger ben dan bij de W’s. Ik kan heel moeilijk afstand nemen van haar of haar ergens achterlaten. Ik voel me nog steeds heel schuldig dat ze zoveel moeite had toen ze net geboren was. En dan is zo’n knuffelmomentje extra welkom en genieten we er beiden van.
Er is niks mooiers dan haar te voelen ontspannen om daarna rustig in slaap te vallen in de ‘semi veilige haven’. Slaap maar kind, leg uw hoofdje maar tegen mama. Ik zorg wel dat er je niks overkomt. Weer eventjes jij en ik, weer eventjes gewoon wij.
En tuurlijk heb ik ook zo’n momenten met Wubbe en Willie, maar die hebben ondertussen al zoveel bijgeleerd en zijn ondertussen zoveel zelfstandiger geworden…
In onze bubbel
Het feit dat ik dat gevoel mis, is denk ik ook de reden dat ik nog niet kan stoppen met borstvoeding. Ook op die momenten is het kleine mies en ik, samen in ons bubbeltje… Ze is ook de laatste die in die veilige haven vertoefd heeft, ik zal nooit meer datzelfde gevoel hebben. Ik ben er nog niet klaar voor om het volledig los te laten.
Mijn buik blijft vanaf nu voor altijd leeg [echt! Mijn man heeft dat laten fiksen ;-)] en ik heb het er ergens toch wat moeilijk mee… Dus ik geniet van die draagmomentjes en de momenten waarop kleine Georgette aan mijn borst ligt.
Even zij en ik, tegen de rest van de wereld, samen onverslaanbaar!
Deze blog verscheen eerder op Momsterof3.
