Hoe papa Mathias plots zijn eigen zoontje op de wereld helpt
Bij de laatste controle bij de gynaecoloog blijkt dat onze baby al een dikke 4 kilogram weegt. In samenspraak met de dokter beslissen we om hem vroeger dan gepland te laten komen. Om de mogelijke risico’s die gepaard gaan met de bevalling van een (te) groot kind te voorkomen. De nacht van dinsdag 12 oktober op woensdag 13 oktober moeten we binnen om in te leiden.
Baby knus op zijn plek
Woensdag 1u30. Nog een laatste keer alles nakijken. De valies staat klaar en alle deuren zijn op slot. Ons dochtertje is bij haar oma en opa, de katten hebben eten en drinken. Check. Op naar het ziekenhuis.
We komen toe bij verloskunde om 2u ’s nachts, om 3u is er een eerste controle. De vroedvrouw kijkt of er al vordering is qua opening en indaling. Nope, nog niet veel opening en de baby zit nog knus op zijn plek. Tijd voor een eerste tablet om de baarmoederhals wat soepel en flexibeler te maken.
Mijn verloofde wordt aan de monitor gelegd, om het hartje van de baby en de hardheid van mama’s buik te opvolgen. Alles verloopt goed tot nu toe, dus raadt de vroedvrouw aan om nog wat te slapen. Mja, echt slapen zat er niet in. Hoogstens een beetje rusten.
Geen vordering
Net voor 8u: inwendige controle. Minder goed nieuws, de tablet heeft zijn werk niet gedaan en er is een tweede nodig. Maar we moeten ons geen zorgen maken: het is normaal, veel vrouwen reageren niet op tablet nummer 1.
11u: opnieuw een controle. Weer geen goed nieuws, ook de tweede tablet had niet het gehoopte effect. En de baby zit nog veel te hoog. Zal onze zoon vandaag wel geboren worden? Sturen ze ons weer naar huis?
Not yet. Tijd voor plan B. Een gel die in de baarmoederhals wordt gespoten. Maar eerst nog een controle door alweer een andere vroedvrouw. Ondertussen hebben al 3 verpleegkundigen de baarmoederhals van mijn verloofde gecheckt. Ik voel met met haar mee en merk dat controles alsmaar pijnlijker worden.
De gel zorgt voor krampen, die stilletjes aan moeten overgaan naar weeën. De monitor gaat aan en na een uurtje zou een nieuwe controle volgen. Tijdens het wachten merken we geen verschil. Geen krampen. De tijd tikt zo traag voorbij.
Vroedvrouw nummer 6
Maar alles ziet er goed uit. Tot de rugpijn van mijn verloofde begint toe te nemen. Ze heeft al langer last van haar rug en een ziekenhuisbed ligt niet het allercomfortabelst. Om 14u is het weer tijd voor controle. Zucht, geen vorderingen.
Na overleg met de gynaecoloog spuiten ze weer gel in. Monitor gaat opnieuw aan. Een uur wachten. Aha, deze keer soms wel krampen. Ik ga ervanuit dat het weeën zijn en begin te hopen. Maar na een uur vertelt de vroedvrouw dat het ‘gewoon een reactie is op de medicatie en geen weeën’.
17u: controle door alweer een andere vroedvrouw. Intussen de zesde verpleegkundige die een controle uitvoert. Deze is de meest pijnlijke voor mijn vriendin, zowel mentaal als fysiek. En nog altijd te weinig opening, nog altijd is de baby niet ingedaald.
Emotionele dag
Heeft het wel nut om te blijven, vragen we. Overleg met de gynaecoloog en een nieuw voorstel: rond 20u zouden ze een ballon plaatsen in de baarmoederhals. Die zou de hele nacht blijven zitten en groter worden. Tegen ochtend start alles dan opnieuw. Of we gaan naar huis en komen zondagavond weer binnen en geven het nog een kans.
We kijken elkaar aan en onze keuze is snel gemaakt. De geboorte van onze zoon nog meer forceren zien we niet zitten. De rugpijn bij mijn verloofde wordt heviger, dus ze verlangt naar een goede nachtrust in een goed bed. Ook tijd om iets te eten en te bekomen van de emotionele dag.
De vroedvrouw wenst ons succes. Ze stelt ons gerust in verband met de krampen en zegt dat we zeker het verschil zullen merken met effectieve weeën. Toch is de teleurstelling groot. Mijn vriendin kan haar tranen niet bedwingen.
Pak friet met stoofvlees
Rond 19u30 verlaten we het ziekenhuis. We rijden door naar de frituur voor een goed pak friet met stoofvlees. Dat hebben we nu wel nodig. Een uurtje later zijn we thuis en kunnen we eten. Halverwege de maaltijd is de honger van mijn verloofde plots over. De krampen worden pijnlijker. We vragen aan mijn schoonouders of we onze dochter nog een nachtje daar mogen laten.
22u: we gaan slapen, we zijn allebei doodop. Na enkele minuten lig ik in dromenland. Maar rond 1u ‘s nachts maakt mijn vriendin me wakker, ze ziet af van de pijn en kan het niet meer alleen aan. Ik bel naar het ziekenhuis om te vragen wat we het beste doen.
De vroedvrouw raadt ons aan om terug te komen om te monitor aan te koppelen. Ze kan ons wel niet zeggen of de pijn gewoon krampen zijn door de medicatie of weeën. Aan ons de keuze om te gaan of niet.
Ik zeg dat we misschien moeten afwachten tot haar vruchtwater breekt. Dan zijn we zeker dat we naar het ziekenhuis moeten gaan. Mijn vriendin stemt in, want nog eens tevergeefs naar het ziekenhuis gaan, emotioneel te zwaar zijn.
De baby komt, nu!
Ze gaat beneden tv kijken, wat afleiding zoeken. Ze zal me wel komen halen als er iets is. Plots word ik wakker. Ik hoor geroep beneden. Nog half in slaap hoor ik mijn vriendin mijn naam schreeuwen. Ik storm naar beneden, val bijna van de trap.
Mijn vriendin zit op het toilet, haar vliezen zijn gebroken. En ze heeft persdrang! Mijn hart begint te kloppen als een gek. Terwijl ik snel mijn kleren aandoe, bel ik naar het ziekenhuis. De vroedvrouw zegt me dat ze alles zal klaarzetten en dat we zo snel mogelijk naar spoed moeten komen.
Ik spurt terug naar mijn vriendin die nog altijd op de toilet zit. Daar krijg ik van haar te horen dat we niet meer in het ziekenhuis geraken. De baby komt, nu! Ik bel 112.
Het prachtigste geluid
De ambulance vertrekt in geen tijd richting ons huis. Maar veel tijd is er niet meer. Mijn verloofde schreeuwt van de pijn en zegt dat ik moet helpen. Mijn hart slaat nog sneller.
De vrouw aan de telefoon zegt dat ze van het toilet moet komen en op de grond moet zitten op haar handen en knieën. Plots zie ik het hoofdje van mijn zoontje al. Ik loop naar de tafel om een handdoek te halen. Bij de volgende wee zeg ik alles te geven en te persen.
Een keer persen en het hoofdje is er volledig uit. Van de vrouw van 112 moet ik meteen voelen aan het nekje van de baby, om te kijken of de navelstreng er niet rond zit. Ik voel met mijn vingers en voel hem inderdaad rond zijn nekje zitten. Terwijl ik probeer om de navelstreng weg te halen, komt de linkerarm eruit, en de rechterarm, en de rest.
Daar ligt hij, mijn zoon, op de handdoek die ik onder mijn vriendin had gelegd. Hij ademt nog niet. Ik haal snel de navelstreng van rond zijn nek. Ineens een kleine kreet, en dan nog een. Hij huilt, wat een prachtig geluid!
Welkom, Remus
Ik ga bijna zelf huilen, maar besef dat dit niet het moment is. De vrouw aan de lijn zegt me om snel iets te halen om de baby warm te houden. Net als ik een deken vastneem, zie ik blauwe lichten door het venster. Ik spurt naar buiten en zwaai als een gek. De ambulanciers lopen mee naar binnen.
Zij nemen het over. Ik vraag wel of ik de navelstreng mag doorknippen, dan heb ik dat bij mijn beide kinderen gedaan. Dat mag. En dan houd ik mijn zoon voor het eerst vast, gewikkeld in het dekentje. Daar zijn mijn tranen. Ik kijk naar mijn vriendin en kus haar. Ons gezinnetje is compleet.
Welkom op deze wereld, kleine Remus.
Moe maar gelukkig
Ze onderzoeken snel mijn verloofde en vervolgens rijden ze naar het ziekenhuis. Ik volg met de auto. Als ik het ziekenhuis binnenkom, word ik onthaald op applaus op de spoedafdeling. Ik mag meteen door naar de materniteit.
Mijn vriendin ligt op het bed, terwijl de gynaecoloog haar ondezoekt. Ik kus haar en ontferm me over mijn zoontje die vrolijk ligt te schreeuwen onder een warmtelamp.
Het verpleegteam feliciteert ons met onze prestatie, dit was blijkbaar uitzonderlijk. Ik besef enkel dat ons kleine avontuur eindelijk voorbij is en we samen een wondertje op de wereld gezet hebben. We zijn moe, maar gelukkig. Ont-zet-tend gelukkig.
Mathias, papa van Maire en Remus
