Als je je kind in co-ouderschap moet missen in corona-tijden
Controle
Het leven niet volledig onder controle hebben, dat vind ik het moeilijkste hier. Tijdens de wandeling van deze namiddag (geloof me, die wandeling is hier noodzakelijk om hen wat te kalmeren) kon ik hen niet de hele tijd vasthouden. Ze moesten eens lopen en zot doen om hun energie kwijt te kunnen. Net op dat moment passeerden twee fietsers. Ze kwamen niet te dicht, de afstandsregel werd gerespecteerd, maar toch stond mijn hart even stil toen de ene dame links van het pad reed en mijn zoon, die lekker onbezonnen rond huppelde, bijna kon aanraken. Iedereen kampt met angsten, maar het is hoe je ermee omgaat natuurlijk. Er is niks gebeurd, maar op zo’n moment denk je toch even aan de gevolgen. Wat als? Wat als die dame toch mijn zoon had aangeraakt?
Omdat ik mama ben
Het is sterker dan mezelf maar ik geef het toe, ik heb hen het liefst alle drie dicht bij me. En tijdens deze Coronacrisis zeker. Ik verlang intens naar het moment dat ze thuis is en dat mijn gezin opnieuw compleet is. Volgens mij kan ik niet goed loslaten. Kan ik mijn kinderen niet goed loslaten. Ik kan haar niet goed loslaten. En ik gruwel van het moment dat ze opnieuw moet vertrekken. De onmacht, die ontstaat op het moment dat je je kind na een week moet loslaten, daar bestaan gewoon geen woorden voor. En zeker nu niet. Waarom? Omdat ik mama ben. En haar tegen alles wil beschermen, ook al maakt moederliefde tegen om het even welk virus geen schijn van kans.
Vieze bacteriën
Onze zoon zei het daarnet nog aan tafel. “Die Corona is toch iets raars, mama. We mogen niet meer naar oma en opa. Gelukkig mogen wij nog bij jullie blijven.” Hij kwam op mijn schoot zitten en vleide zich tegen me aan. Hij vertelde zijn kleine zus: “Ik verlang naar het moment dat grote zus thuis is. Dan kan zij ook opnieuw met jou knuffelen. Want geef toe zus, eerlijk, wat is er nu mooier dan een knuffel van je mama?” De kleinste antwoordde: “Dat mama ons beschermt tegen al die vieze batterijen.” Bacteriën dus…
