Mag ik even een potje huilen? Ik heb sinds vandaag officieel geen kleuters meer in huis.

Maar dat is het ‘m net. Eigenlijk is dat het grootste ‘probleem’, die vermoeidheid.

• Die ‘letterlijke’ vermoeidheid, omdat je elke nacht uit je bed gebonjourd wordt, of ’s ochtends er ontzettend vroeg wordt uitgejaagd.
• En de ‘mentale’ vermoeidheid, omdat baby’s wel echt ongelofelijk veel kunnen huilen, en kleuters echt wel geweldig koppig kunnen zijn.

Voor de rest zijn kleuters toch wel geweldig. Die van mij waren dat toch. Zo echt leuke kleuters, die geen blad voor de mond houden, creatief zijn, gelukkig zijn. Compleet zichzelf zijn, zonder zich van de wereld rond zich iets aan te trekken (vermoeiend, maar eigenlijk toch ook gewoon o zo geweldig …).

Nu komt ook mijn jongste in een volgende fase: de lagere school. En ondertussen heb ik aan den lijve ondervonden dat het wat doet met een kind. Ja, ze moeten huiswerk maken. Ja, het spelen is voor een stukje gedaan. Maar vooral: ja, ze beginnen de wereld maar vooral zichzelf steeds meer in vraag te stellen. Mijn oudste is niet meer onbevreesd, ze gaat niet meer uit van de goedheid van mensen, vriendjes en vriendinnen. Ze is soms verdrietig. Geen krokkodillentranen omdat ze haar goesting niet krijgt, maar echte tranen, omdat het geen goeie dag op school was. Omdat ze iets niet begrijpt.

Maarrrrr. Het zijn ook gouden jaren.

Want hoe geweldig vind ik het niet om te zien hoe mijn dochters steeds meer persoonlijkheidjes worden.

Hoe leuk vind ik het niet om samen met hen dingen te doen die we gewoon allemaal keiplezant vinden.

Hoe zalig is het niet om aan mijn dochters ‘advies’ te kunnen vragen, echt te praten …