Mag ik even gewoon gelukkig zijn?

En toen kwam die telefoon van mama

Ik kon een nieuwe interessante job bemachtigen en werd eindelijk zwanger. Ik proefde het geluk. En eens die kleine schat er was werd dat geluk compleet. En plots, alsof het niets voorstelde, vielen alle puzzelstukjes in elkaar en viel mijn leven in zijn plooi. Ik kreeg promotie op het werk, voelde me omringd door liefdevolle mensen, mijn relaties met vriendinnen en familie werden hechter en ik had de liefste baby die ik mocht overladen met liefde. Geen zorgen, genoeg uitdagingen en een overdosis liefde. En ja, ik was echt gelukkig.

En toen kwam die telefoon van mama, dat de buikpijn waarmee papa naar de dokter ging een geperforeerde darm bleek te zijn en dat hij meteen geopereerd moest worden.
‘We waren er net op tijd bij’, hoor je nadien en met een schok besef je hoe broos het leven is en hoe vlug alles kan veranderen, want het ongeluk schuilt altijd achter de hoek. Met een nog grotere schok doet je dit beseffen dat je ouders ook ouder worden. Ik wil dit ontkennen en minimaliseren. Ik wil het eigenlijk gewoon niet weten en nog even in mijn bubbel van geluk blijven. Maar de zorgen en vragen sijpelen toch binnen en doen die bubbel verzwaren en zakken. En ik ben hier niet klaar voor. 

Zolang er liefde is ben je in je hart gelukkig

Het contact met mijn ouders is enorm verbeterd sinds ik zelf mama ben, want het cliché dat je hen pas naar waarde schat als je zelf moeder bent klopt als een bus. Ik ben dus nog niet klaar met hen. Ik wil nog veel tijd om hen écht te leren kennen, om samen herinneringen te maken en ik wil zelfs nog niet denken aan een tijd waarin het moeilijker zal zijn. Want dit is niet nu. Dit kan niet en mag niet. Laat ons gewoon even gelukkig zijn…

‘We moeten positief blijven’, blijf ik maar zeggen als ware het een mantra. Het is misschien wel mijn mantra, want zelfs toen ik de ene tegenslag na de andere te verwerken kreeg bleef ik nog positief. Het is pas nadien dat ik voelde hoe zwaar het wel geweest was. En ik ben nog niet klaar voor opnieuw zo een periode. Ik heb mijn 7 magere jaren gehad, ik heb nu recht op 7 vette jaren.  Maar we hebben geen keuze, we moeten positief blijven want met negativiteit helpen we ook niet verder. Dus prijzen we onszelf gelukkig dat men er inderdaad op tijd bij was, en dat papa ondanks de zware revalidatie die hem te wachten staat, volledig zal herstellen.  We hebben geluk dat voorlopig alles voorspoedig verloopt en dat het iedere dag een stapje in de juiste richting gaat.

Als ik dan naar Walter kijk, die in al zijn onschuld inderdaad gewoon écht gelukkig is, besef ik dat het geluk toch nog altijd bij ons is. Want hoe mooi is het om dit lieve jongetje van dichtbij te mogen zien opgroeien. Ik heb liefde in overvloed, en zolang er liefde is, ben je diep in je hart toch gelukkig!