Mama in het buitenland: Spanje in lockdown
Comida y bebida
Wij wonen op Mallorca en zijn -gehoorzaam aan de maatregelen van de overheid- al 15 dagen onze deur niet uit geweest. Supermarktbezoeken moeten wij zoveel mogelijk beperken en dus gaat mijn man één keer per week de grote boodschappen doen. Onder het voorwendsel dat hij dringend naar zijn werk moet kan hij voorbij de wegblokkades, en dus naar grotere supermarktketens. Er mag trouwens ook maar 1 iemand de boodschappen doen en kinderen zijn al helemaal verboden op straat. Wie wordt gecontroleerd moet zijn kassaticket voorleggen en aan het uur kunnen ze (hopelijk) vaststellen dat je meteen naar huis bent gereden.
Het afzien van impulsaankopen heeft natuurlijk een groot economisch voordeel ;-). Ik maak lijstjes met vervaldata van alle producten en een menuplanning voor de komende week. Niemand in huis heeft iets te kort en alles wordt opgegeten. Zelfs geen mandarijn, die anders vaak verstopt onderaan de fruitmand schimmel vergaart, blijft onaangeroerd. Het is alvast een oefening voor de periode hierna. Dus op dat vlak hebben wij het dus nog steeds zó goed!
Mama, ik mis je
Wij vertoeven vaak in het buitenland en zijn het ondertussen redelijk gewoon om familie te missen. ‘Gewoon’ is misschien een beetje ongelukkig uitgedrukt, want ik mis ze elke dag. Maar met dat gemis valt iets gemakkelijker te leven dan toen ik voor het eerst vertrok (toen nog kinderloos).
Dat er nu geen boten noch vliegtuigen in verbinding meer staan met België geeft wel een definitiever gevoel van gemis en dat weegt zwaarder door. Als er een probleem is met iemand kan ik er nooit bij. Ik kan voor niemand boodschappen doen als dat nodig zou zijn. Wij moeten omzichtig omspringen met data (hebben hier geen echte WiFi) - dus lange skypecalls zijn moeilijk. Maar dankzij Messenger en Whatsapp en sociale mediakanalen zijn we helemaal mee met iedereens bezigheden. Dus ook op dit vlak hebben we het nog zó goed!
Kidsentertainment
En dan uiteindelijk, de kinderen. We hebben een zoontje van drie en eentje van anderhalf. De ene is nog net te jong om zich langer dan 15 minuten écht met iets bezig te houden en de kleinste is net te oud om zich rustig doorheen de dag te dutten. Ze zijn dus een handjevol :-). De ochtend nadat de totale lockdown door de premier was uitgeroepen ben ik nog snel onwettig een tweedehandskeukentje gaan ophalen in een nabijgelegen dorpje. Het valt bijna uit elkaar (wat wil je, voor 10 euro) maar het zorgt toch elke dag minstens voor een vol kwartier vermaak!
Verder maken we puzzels, koken we samen, proberen we een toren te bouwen met duplo, maken we een tafeltent, houden we poppenkast, kleuren we iets , gaan we zitten in een tot zwembad omgebouwde wasmand, gaan we naar onze voorraadkamer en spelen we winkeltje en eten we, eten we, … (en dan zijn we ten einde en hernemen de reeks).
En ik, ik poets het huis dat nu veel sneller en veel vuiler is dan voordien, nadat ik ze elk een gsm of tablet in hun handen heb geduwd. En of dat vaker gebeurt dan zou mogen? Uhu. Een mens moet ook al eens naar het toilet zonder te moeten vrezen dat de jongste met zijn hoofd eerst uit de zetel valt.
Maar ik heb dus geen zak te klagen. Ik ben huismoeder geworden toen mijn oudste zoontje tien maanden was en heb al menig uurtje gesleten jonglerend met zwabbers, speelgoed en kookpotten. Maar dit is mijn keuze en ik doe dat graag. Én ik heb een man die me steunt waar hij kan, dat scheelt enorm.
Iedereen met vakantie
We zijn dag 10 en mijn oudste zoontje vroeg voor het eerst naar de speeltuin vandaag. Gisteren wou hij naar de juf. We hebben hem aan het begin kunnen wijsmaken dat iedereen met vakantie is. Dat is de uitleg die voor hem het meest logisch lijkt. Daarom is ook zijn school dicht. Daarom kan ook papa niet naar zijn werk, ook dat is gesloten. Grote vakantie! We proberen het hem zo enthousiast mogelijk over te brengen: weer een dag vakantie, jeeeeuj.
Dat gevoel houdt hopelijk nog even aan bij hem. Want voor hem/ons betekent dit ook: het strand is gesloten, dijken zijn gesloten, de mooie parken zijn gesloten, alles is dicht. We kunnen nergens naartoe. Ik kon het me bijna niet inbeelden toen Italië in lockdown ging, en ja, nu… Ik ben zo enorm dankbaar dat wij hier een klein koertje hebben. Dat we wat buitenlucht kunnen ademen. Dat we toch even kunnen bewegen.
Ik denk aan moeders die het zoveel moeilijker hebben
Maar– en nu komen we EINDELIJK aan het punt waarom ik deze blog überhaupt wou schrijven –tijdens deze complete lockdown denk ik meer dan eens per dag aan die honderdduizenden moeders die het ongetwijfeld zoveel moeilijker hebben om door de dag te komen. Die niet alleen niet kunnen gaan fietsen, kunnen gaan sporten of op berenjacht kunnen gaan, maar ook gewoon geen tuin of koertje hebben. Moeders wiens kasten niet vol zitten met knutselmateriaal. Die geen iPads hebben om zichzelf vijf minuten rust te gunnen, die teleurgesteld aan lege winkelrekken staan omdat ze niet konden hamsteren door te weinig spaarcenten, …
Op Facebook circuleren enorm veel berichten van moeders die willen tonen hoe goed ze toch voor hun thuisblijvende kinderen kunnen zorgen. Die kinderen zitten nu (slechts) een week thuis en plots is iedereen toch zoveel creatiever dan wanneer het bijvoorbeeld een schoolvakantie is. Dat moet dan ook vooral getoond worden aan de rest van de wereld. Daar is op zich niets mis mee, zelfs ik steek er soms iets van op. En ik weet, het is geen wedstrijd in wie nu de meeste opofferingen moet maken. Maar…
Denk op dat moment eens eventjes aan die mama die binnen zit, op haar appartementje, met kinderen gestrest door verveling en opgekropte energie. En dan ga ik er nog van uit dat ze een man heeft aan wie ze het af en toe kan overlaten, of dat de kinderen geen extra zorgen nodig hebben… Zo kan je de problemen waar je zelf mee kampt in een ander perspectief plaatsen. Het staat vast dat ook die mama op haar appartement het nog zoveel beter heeft dan wie oog in oog staat met het verdriet dat het virus aanricht. Iedereen die gezond is nu, heeft goud in handen. Maar toch, zo eens een heel klein applausje, mag er voor hen ook eens af. Ondertussen zit ik in de zetel en speel ik stil ‘Beautiful That Way’ van Enya af. Als antwoord op mijn buur. Als antwoord op wie moe is. Als antwoord op wat komt. Hang in there!
“Tears, a tidal wave of tears
Light that slowly disappears
Wait, before you close the curtain
There is still another game to play
And life is beautiful that way”
Charlotte
