‘Mama, ik wil een rokje dragen!’

Door corona begon zijn haar heel lang te worden dus droeg hij af en toe een staartje, zijn eerste confrontatie met iets anders doen. De meningen waren de eerste dag verdeeld, maar zijn antwoord bleef hetzelfde: 'Jij mag dat raar vinden, maar ik vind dit mooi'.

Toen kwam carnaval en was er de jongens/meisjes dag. We wisselden van outfit met een vriendinnetje. Zijn ogen begonnen meteen te blinken, en maar zwieren en draaien met het rokje.

De dag erna was er een ander thema en moest het rokje weg. Zoals verwacht was er groot verdriet, want dat rokje was het mooiste wat hij had. Zaterdag zijn we dan samen een rokje gaan kopen. Ik ging wat onwennig naar de meisjesafdeling, want met drie jongens in huis kom ik daar nooit.

Hij wist niet waar eerst te kijken, zijn ogen fonkelden alsof hij in een snoepjeswinkel was. Er waren snel een aantal outfits gekozen en in het pashokje stonden er tranen in zijn ogen. Mama, nu ben ik mooi. Kleertjes meteen na het betalen aangedaan en zo naar huis. Ik heb het er als ouder een halve dag moeilijk mee gehad en heb daarna voor mezelf besloten dat zijn geluk eerst komt.

Naar school gaan in zijn lievelings roze glitter rokje was een makkelijke stap voor ons. Na een hele vakantie vol rokjes en plezier zagen we al geen verschil meer. Ook de school zag dit zitten. Hij was welkom in een rokje of een broek, zolang hij maar gelukkig is.

En gelukkig is hij! Later wil hij met een meisje trouwen, zolang hij de trouwjurk mag dragen. Of hij op dat moment een jongen of een meisje is, dat zijn verre toekomstplannen en dat zien we dan wel weer.

Wij zien onze toekomst alvast roze tegemoet, hij is zijn geweldige rokjes-met-stoere-dino-t-shirt zelve. Hij draagt wat hij mooi vindt en speelt met wat hij leuk vindt. De ene dag is hij een meisje, de volgende een jongen en die daarna een poesje of dino. Geweldig toch?

Ellen Plateus