Mama met chronische pijn: superhelden zijn we, elke dag opnieuw!

Enkele maanden later viel het verdict: mijn nek en lage rug zijn volledig verzwakt en ik zou nooit meer zonder pijn rondlopen.

We hebben toch beslist om onze dochter een broertje of zusje te schenken. Velen begrepen deze keuze niet, maar ik vond dat mijn diagnose niet het einde van mijn dromen mocht betekenen.

Nu zijn we sinds kort een gezin van vier. En waar de hormonen mij tijdens de zwangerschap het gevoel gaven dat alles wel meeviel, kan ik jullie nu garanderen dat de pijn terug is. Maximaal. Overweldigend.

Pijn negeren

Ik heb intussen technieken geleerd om de pijn geen prioriteit te laten krijgen in mijn hoofd. Dat kan ik mij namelijk niet 'permitteren' met twee kleintjes. Een mama zorgt, een mama heeft geen tijd om zelf de hele tijd verzorgd te worden. Ik mag scheel zien van de hoofdpijn en misselijk zijn van de rugpijn, die pamper van mijn baby moet toch ververst worden en om 15u30 is het tijd voor een tussendoortje voor mijn peuter.  

Pijn negeren... Het is wel een leerproces. En ja, ik faal soms. Soms slorpt de pijn me volledig op, verdwijn ik in een cocon en sluit ik iedereen buiten. Soms snauw ik mijn lieve dochtertje van drie af omdat ik haar vrolijk gesnater voel snijden door mijn hoofd. Verdient ze dat? Neen. Voel ik me dan schuldig? Enorm.

Dromen opbergen

Ik vind het jammer. Jammer dat ik mijn dromen deels heb moeten opbergen.

Soms moet ik twee dingen afwegen: gek doen op de speeltuin en het daarna fysiek bekopen, of aan de zijlijn staan terwijl mijn hart eigenlijk mee op de glijbaan zit. Dan denk ik aan wat de dag nog in petto heeft en probeer ik weloverwogen te kiezen.

Ik maak me vaak zorgen: ga ik mijn kinderen kunnen opvoeden als evenwichtige volwassenen, terwijl ik zelf zo op de sukkel ben?