Mama wordt 1 jaar

Je liet op je wachten, en geduld is nu niet bepaald mijn sterkste kant (dat heb je dus van mij geërfd)... Uiteindelijk was alles klaar, en kon ik alleen nog maar dik en onhandig zitten te wachten, zeuren en zagen, en naar het ziekenhuis over en weer rijden voor de monitoring en weer wachten en weer monitoring,...

Je was er klaar voor

En dan, op een van de koudste decembernachten van 2017, vlak voor een gigantische sneeuwbui, besliste je dat je het 'hierbinnen' wel gezien had. Vreemd genoeg had ik die avond pas mijn valies écht klaargezet (ik ben nog nooit zo last minute geweest met iets)...

Om half drie 's nachts werd ik wakker van 'hevige buikkrampen'. Ik was eerder die avond in bed gekropen met een aanhoudende harde buik, maar dat had ik al eerder gehad. Maar deze pijn was anders... ofwel was er iets vreselijk mis, ofwel "was dit hét". Ik was zo rustig, helemaal anders dan ik me ooit had voorgesteld...

Om mezelf bezig te houden en omdat het ziekenhuis heel formeel was dat ik met minder dan een uur aanhoudende weeën met 5 minuten tussenin niet moest binnenkomen, besliste ik maar om de afwas te gaan doen. De vaatwasser had twee dagen voordien beslist om er de brui aan te geven... En, stel dat ik dus nu ging bevallen, dan stond die vuile vaat er de volgende vijf dagen (of toch minstens drie, met de verkorte ligtijd!) te stinken...

Tijdens het afwassen timede ik continu, en... OMG, de 'krampen' waren regelmatig, en er zat vijf minuten tussen... Toch maar even het ziekenhuis bellen: "Ja, binnenkomen mevrouw, we zullen klaar staan..." Tijd om onze buurman, S., uit z'n bed te bellen, want hij zou me naar het ziekenhuis rijden. Klaarwakker na slechts één biepje: "Is het zover?". "Ja...". "Ik kom eraan".

Rustig blijven!

En dan, jouw nannie/mijn mama bellen, dat zou wat anders worden... "Mama, ik ben het. Blijf alsjeblieft rustig, bel je taxi, want ik denk dat ik ga bevallen". Mijn mama, meestal de rust zelve (zeker als ik weer eens het opgewonden standje ben...), WAS DAT GEENSZINS... "Euh, ja, ja... Euh,...". Ikke: "Mama, kalm, alles gaat goed, bel naar de taxi-maatschappij en vraag om je te laten ophalen"...

Gestommel aan de andere kant van de telefoon. Mijn vader heeft 's morgens een propere onderbroek op het halmeubel gevonden. Mama's reactie: "Ja, ik kon die nergens meer vinden en toen moest ik een andere nemen, ik was een beetje verward...". Ik kan me de chaos inbeelden!

Op de koop toe had de taxi-chauffeur het adres van het ziekenhuis niet doorgekregen, wat weer een paar minuten kostte, met mijn zwaar overspannen moeder op de achterbank van Antwerpen naar Brussel...

Een beetje bevallen

Ik zie me nog met m'n Uggs (ik kreeg geen andere schoenen meer aangetrokken en er werden ijzel en sneeuw voorspeld) en in een versleten huisbroek naar de auto van S. waggelen, met een paar dikke pamper-achtige maandverbanden in m'n onderbroek: "Ik wil je auto niet verpesten, mocht m'n water breken...".

Aan het onthaal van het ziekenhuis: "Waarvoor bent u hier". Deuh?! Ik kneep haast de balie fijn van de pijnscheuten. "Goh, ik denk dat ik een béééééétje moet gaan bevallen...". Of ik tot aan het verloskwartier kon wandelen? Mja, met af en toe een pauze om een wee te laten passeren.

Arme S., van wie iedereen veronderstelde dat hij jouw papa was, hij kreeg een meewarige blik van de vroedvrouw toen hij de onderzoekskamer verliet wanneer ik me moest omkleden. In haar hoofd klonk het wellicht als: "Allee, die knijpt er nù al van tussen. Meestal houden ze het nog vol tot het echte werk begint. Postkaart..."

Vervolgens werd ik aan een monitor gekoppeld, gelukkig draadloos, zodat ik kon blijven rondwandelen. Je hartje tikte mooi sterk verder en mijn weeën bleven komen. S., opnieuw van de partij, bestudeerde de curve: "Dus, als er zo een piek komt, dan heb je een wee?". "Nnnjaaaaaaaaaaaahhhh", terwijl ik me vasthield aan de wastafel die ik dacht te zullen fijnknijpen en op m'n tanden beet... En dan, een seconde later, volstrekt beheerst: "Poeh, dat was er me wel weer eentje...".

Nannie kwam in zeven haasten de kamer binnengevallen, onder de begeleiding van een volmaakt rustige vroedvrouw. S. vertrok weer huiswaarts, het was ondertussen 5u 's morgens en misschien kon hij nog wat slaap inhalen.

Ik werd in het bad gezet, waar ik uren in zou blijven zitten (ik dacht dat ik zou verschrompelen). Ettelijke keren werd er warm water bijgevuld, alle mogelijke posities nam ik aan, tot ik het niet meer uithield. Eenmaal uit het bad: de epidurale? Oei, te laaaaat... Ik moest het dus alleen doen, hoewel ik altijd gezegd had dat ik de ruggenprik zou nemen, ik wilde geen pijn, dat bestond toch zeker wel voor een goeie reden?! Maar, helaas, pindakaaaaas...

Ondertussen was het beginnen sneeuwen, dikke vlokken. Ik herinner me hoe m'n moeder en de vroedvrouw naar buiten stonden te kijken en 'oeioei'-den over de sneeuw, toen ik plots een heel hevige wee voelde opkomen en alles bij elkaar gilde. Ik verwijt het m'n moeder nog steeds dat ze uit het raam stond te kijken terwijl ik lag af te zien (ja, zoals die vrouwen die kwaad zijn op hun man omdat die in slaap valt/zit te eten/rustig op het toilet gaat zitten...).

Daar was je dan

En toen... begon het pas écht pijn te doen... Maar, even fast forward voor de gevoelige lezers/toekomstige mama's :-) . Het einde kwam in zicht. De gynaecoloog kwam, zag en besloot op 9cm de vliezen te breken en na een paar keer goed persen was je daar...

Mijn prachtige, perfecte, mooie, gezonde Mini-Me... Ja, ik heb in stilte je vingertjes en je teentjes geteld en ze waren er allemaal...

Ik dacht nooit dat ik het in me had, het 'mama-gen'. Maar ja, vanaf de eerste seconde dat ik je in m'n armen hield, wist ik dat dit de rol van m'n leven zou worden...

Dat eerste jaar is voorbij geraasd en, Oh My, wat een evolutie heb jij doorgemaakt! Van hulpeloos naar het plafond staren (man, hoe saai moet dat zijn!) tot het huis rondkruipen aan topsnelheden die grenzen aan die van het licht.

Maar ik heb ook een evolutie doorgemaakt...