Mama zijn en onze maatschappij
Toen ik zwanger was, had ik het helemaal voor elkaar. “We brengen hem weg, blijven weggaan en dingen met ons tweetjes doen.” Haha, niet dus. Instant moedergevoel. Ik ben er, hij moet niet weg, toch te zot als ik nergens MOET zijn.
Ik had geen werk na mijn bevallingsverlof, dus heb heel lang kunnen genieten van dat kleine mannetje.
Achterlaten
Uiteindelijk ging terug aan het werk. Slik, ik moest hem achterlaten. Hij was in goeie handen, bij mijn ouders, maar toch... Ik was er gelukkig nog steeds veel.
De tijd ging vooruit, uiteindelijk ging hij ook naar school. Dat schooljaar kreeg ik een burn-out. Allee, dat kan toch niet, ik werkte maar deeltijds en in het onderwijs, dus veel vakantie?!
We klauterden er stilaan uit en ik deed af en toe een vervanging (had mijn vorige school achter mij gelaten).
Ik stond er weer en was ook klaar voor nog een kindje! Dat werd een vermoeiende zwangerschap, en bovendien waren ze me vergeten in het onderwijs... Maar hey, ik kon er wel zijn voor mijn zoontje. Alle dagen naar school brengen en halen. Wat genoot hij hiervan en ik ook!
Ondertussen ben ik bevallen van ons dochtertje. Ons gezin is compleet en ik ben tot over mijn oren verliefd op mijn kinderen en natuurlijk ook op mijn man! De trotse grote broer is zo lief voor zijn zusje en kleine zus is altijd blij als ze haar broer ziet.
Het knaagt
Ik wil er zijn voor mijn kinderen. Ik wil niet gaan werken. Dat knaagt aan mij! Ik zat boordevol energie en dat werk haalt me telkens weer onderuit, zuigt me leeg. Niet de kinderen in de klas, maar alles daarrond.
Hierdoor verdraag ik niets meer, en word ik snel boos op mijn man en mijn kinderen.
Zoonlief is hoogsensitief en voelt mij haarscherp aan...
De maatschappij verwacht dat we meedraaien in die mallemolen. We moeten wel, want alles is zo duur.
Is het dan zo verkeerd dat een mama (of papa) bij haar (of zijn) kinderen wil zijn? Alle begrip voor mensen die met 2 fulltime gaan werken. Alleen, mijn gevoel kan dit niet aan. Wat moet je dan? Meedraaien en ziek worden of elke euro omdraaien en gemoedsrust vinden?
Ik weet dat veel mensen dit niet begrijpen, maar ik weet ook dat er veel zijn die dit wel begrijpen en niet kunnen/durven uitspreken.
Begrijpelijk, want wat bereik je ermee? De maatschappij laat het niet toe...
