Babybubbel

Gisteren was onze kleine man al zes maanden oud.

En los van het feit dat onze schat enorm gegroeid is (waar is mijn kleine baby naar toe?!) , ‘schrik’ ik nu van het feit dat ons leven al zes maanden gedomineerd wordt door die kleine prot en er ineens zes maanden 'voorbij' zijn. Pas op, ik zou het niet anders willen, maar ik stel mezelf nu de vragen: ‘Moet ik nu niet stilaan uit mijn babybubbel komen?’ ‘Hoe lang mag ik daar in zitten?’ ‘Wat is nog ok?’ ‘Hoe lang kan je je kleine baby en nieuwe leven nog als excuus gebruiken om dingen niet te doen?’ ...

Maatschappelijke druk

Ik heb een heel lieve omgeving dus het ligt puur aan mezelf dat ik die vragen stel en die druk voel. Of komt die druk ook van buitenaf? De maatschappij geeft eigenlijk een signaal dat je drie maanden krijgt (als mama, papa's moeten met twee weken genoegen nemen) om in die babybubbel te zitten, zolang je zwangerschapsverlof duurt. Daarna stap je maar weer gewoon in de ratrace.

Nog even in mijn bubbel

Maar ik wil nog vasthouden aan dat nieuwe, dat wonderlijke, omdat alles daar toch om draait. En ik heb het gevoel dat als ik uit die bubbel kom, ik volledig terug in de 'sleur' of routine stap en daardoor mijn baby ook minder als speciaal, maar meer als onderdeel van het dagdagelijkse leven ga beschouwen.

zes maanden baby betekent trouwens ook zes maanden babybuik tolereren en de hoop dat dit vanzelf nog zou weggaan neemt nu toch af, ik moet de waarheid onder ogen beginnen te zien ... :-)