Mama zijn met een chronische ziekte: zo dankbaar voor de goede dagen

11/10/2018

Door Mama Annelies V. O.

Vandaag wordt onze jongste dochter, onze krullenbol, ons blauwoogje, onze lieve P., vier jaar. Toen ze deze ochtend met haar elfenvleugels en prinsessenkroontje (ze is nogal van het roze type) door de living zweefde, ben ik beginnen huilen als een klein kind. De blijdschap en opluchting dat ik deze verjaardag als een relatief gezonde moeder kan beleven, sloeg in als een (ver)helder(end)e bliksemschicht. Toen ik P. daar zo blij zag zijn en zo fier, drong het tot mij door: dit is de eerste maal in haar korte leven dat ik een volwaardige moeder kan zijn op haar verjaardag.

Zelfs op de dag van haar geboorte was ik maar een schim van mezelf. Doordat ik voor de tweede keer tijdens die zwangerschap een opstoot had, had de gynaecoloog samen met de neuroloog beslist om P. vroeger te ‘halen’. Vertaling: wij gaan uw buik opensnijden en gaan dat miniatuurmensje weghalen zodat jij terug kan starten met je MS-medicatie. P. bleek een klein, maar supersterk meisje te zijn.

Ik was fysiek niet in staat verjaardagen te organiseren

Ook de 5 oktobers in de jaren die volgden, was ik altijd in of op weg naar een opstoot. September is een zware maand voor leerkrachten, dus begin oktober was ik meestal al aan het einde van mijn…Latijn. Ik was niet in staat extra taken op te nemen, zoals bijvoorbeeld de verjaardag organiseren van onze laatstgeborene. Andere mensen boden aan een feestje te doen, cakejes te bakken, voor traktaties op school te zorgen. Uiteraard was ik dankbaar met deze hulp, maar het schuldgevoel was er niet minder om. Dit behoorde tot het mamadomein naar mijn gevoel.

Dit keer voel ik me een oppermama

Vandaag voel ik me een oppermama. Ik heb zelf voor cupcakes gezorgd, ben gezwind cadeautjes gaan uitkiezen en heb gisterenavond de living versierd met slingers. En dit allemaal met de vanzelfsprekende nonchalance van een gezonde vrouw. Ik heb tegenwoordig veel goede dagen. Opstaan doet geen pijn meer, de dag doorkomen lijkt niet onoverkomelijk en spelen met de kinderen is geen opgave. Ik wil niemand verplichten tot dankbaarheid, maar weet alstublieft dat een goede gezondheid het beste is wat u kan overkomen.

Zo dankbaar

In deze euforie wil ik mijn geluk wel van de daken schreeuwen. Ik weet niet goed tot wie ik mij moet richten; tot de wetenschap, de dokter-specialisten, de overheid, de kosmos, mijn lot, mijn ouders, jullie allemaal, maar ik wil enkel dit zeggen: DANK U voor deze kans op een tweede leven. Het is een prachtig leven.