Mama zonder mama
Nu ik enkele maanden fulltime mama ben en de dagelijkse rush plots heel wat langzamer kan, mis ik mijn mama meer dan ooit. En dan helpt het om te lezen, en te schrijven, en te schrijven om anderen mee te laten lezen… Want ook al ben ik lang niet de enige, toch voelt het soms zo eenzaam... om een mama zonder mama te zijn. Daarom een brief aan mijn mama.
Liefste mama,
Het is nu 6 maand dat ik je moet missen, dat ik een “mama zonder mama” ben. En het valt niet mee, van alle titels die ik heb, is dit degene die ik het minst graag draag.
Nog maar 6 maand en toch lijkt het al een eeuwigheid.
Ik mis je in de kleine en de grote dingen
Ik mis je in zoveel kleine dingen: in het zien van je lege zetel, die waar je zo dikwijls in lag te lezen of van de zon lag te genieten, liefst van al met een van de kleinkinderen dicht bij jou; in het zien van de tuin die ook duidelijk je liefhebbende groene vingers mist; ik mis de dagelijkse telefoontjes, je lieve warme stem, je onaflatende bemoedigende woorden,…
Ik mis je in de grote dingen: ik miste je toen mijn jongste 3 maand geleden geboren werd, al wist je wel als enige van de familie, inclusief mezelf, dat het een jongen zou worden; ik mis je bij elke sprong die mijn dochter maakt, bij elk nieuw woord dat ze leert of elke trek die mij aan jou doet denken; ik mis je bij de zorg voor jouw ouders; ik mis je aan papa’s zijde,…
Tranen met tuiten heb ik al gehuild
Tranen met tuiten huilde ik toen je kleindochter “Omaatje spelen? Omaatje weg!” zei tegen je foto en daarbij haar schoudertjes ophaalde. Ze keek verschrikt naar me bij het zien van die tranen, maar kwam me daarna troosten met alle liefde die een 2-jarige in zich heeft.
Tranen met tuiten huilde ik toen ik de verjaardagskaart vond die je voor me schreef. Je moet hebben gevoeld dat je die dag niet zou halen. Nu ik me zelf vaak goed probeer te houden voor de kinderen, besef ik pas hoe vaak jij dat moet hebben gedaan…
De meest onvoorwaardelijke liefde
Ik geloof dat geen enkele liefde zo onvoorwaardelijk is als die van een moeder voor haar kind. Dat weet ik pas sinds ik zelf moeder ben. Het besef dat jij wist dat je afscheid moest nemen van jouw kinderen, dat je al die kleine en grote dingen zou moeten missen, dat doet pijn.
Mooie herinneringen
Maar mam, het zijn de mooie herinneringen en alle liefde die we van jou hebben mogen krijgen die het verdriet en de pijn draaglijk maken. Die ervoor zorgen dat we vaak met een glimlach om de mond en met tranen in de ogen zeggen “dat zou mam mooi hebben gevonden”. Je blijft aanwezig in elke nieuwe herinnering die we maken. Jij zorgt ervoor dat we diezelfde liefde aan onze kinderen geven.
En als ik dan toch een “mama zonder mama” moet zijn, dan kan ik die titel met trots dragen, want stiekem weet ik dat het niet klopt, dat het alleen maar zo lijkt. Want niets of niemand kan me mijn mama afnemen. Ik draag jou voor altijd in mijn hart.
Mama (zonder mama)
