Reservatiefrustraties
Hoewel het natuurlijk logisch is dat je bij zo’n mooi weer de grootste moeite hebt om ergens last-minute nog een plek op een terrasje te bemachtigen, valt het me op hoeveel moeilijker het is geworden nu we dit proberen met een kindje erbij. Ten eerste is het aantal plekjes dat in aanmerking komt opeens veel kleiner: we willen nl. ergens in het gras en/of zand zitten, zodat onze dochter wat rond ons tafeltje kan kruipen, spelen, ontdekken. (Sommige mensen zijn misschien gezegend met een peuter die gelukkig is om meer dan een uur in een eetstoel te zitten, met een koekje, een speelgoedje, een boekje… maar wij zijn niet zulke mensen. Onze dochter is meer te vinden voor actie! Beweging! Vrijheid, blijheid!)
Maar de tweede reden dat het zo moeilijk is geworden om een terrasje te gaan doen, en de oorzaak van mijn enorme frustratie, is het concept: ‘geen reservaties, gewoon zo langskomen’. En dan de opgewekte, montere stem die me dat vertelt, alsof ze me daar een plezier mee doet ofzo.
Excuseer mevrouw, hoe stelt u zich dat juist voor dat we dat moeten doen, met een eenjarige op stap gaan, zonder reservatie? Gewoon op goed geluk langskomen, in de hoop dat we ons gaan kunnen zetten, met onze volksverhuis aan spullen, en net op het moment dat die eenjarige honger gaat krijgen voor haar fruitpapje? Wat moeten we dan doen als er geen plaats is? Met die negen kilo aan friemelende, hongerige peuter op de arm, een luiertas en een speelgoedzak wat rondhangen aan de rand van uw terras, mensen smekend aankijken om weg te gaan?
Of stelt u dan voor dat we doelloos wat rondfietsen tot we ergens anders een plekje zien? Wellicht niet met gras of zand, maar bon, tot daar aan toe. Niet te kieskeurig zijn met zo’n mooi weer. Dan zullen we onze twee fietsen en fietskar parkeren, al ons gerief en de friemelende peuter uitladen, en hopen dat het tafeltje intussen niet ingenomen is …?
Ik snap dat de ‘no reservations policy’ wel zijn bestaansreden zal hebben en dat sommige mensen inderdaad blij zullen worden als ze dat horen. Maar erg parent-friendly is die regel niet hé, toch? Voor een zaak die voor de rest wél heel ouder- en kindvriendelijk is, misschien de moeite waard om die regel te herbekijken…
Oh ja, op die bewuste stralende zondagmiddag heeft mijn schat van een man mijn frustraties getroost door een lekkere iced cappuccino te maken waar ik in onze eigen tuin van kon genieten. Twee weken later gingen we met vrienden en onze kindjes brunchen bij dezelfde ‘no reservations’ zaak. Ik was 10 minuten na openingsuur daar en ik kon het laatste tafeltje op het gras bemachtigen. Dat heb ik een half uurtje in m’n eentje bezet gehouden, wachtend op de rest van het gezelschap. We hebben dan wel heerlijk gebruncht en de kindjes hebben heerlijk in het gras gespeeld. Eind goed, al goed? Maar wat een stress zeg, om ontspannen te kunnen brunchen …
Eline
