Mama's schuldgevoel

Het schuldgevoel

Hey daar, aan de mama die het eventjes niet meer ziet zitten. Laten we eventjes alles aan de kant laten. Laten we die uitpuilende wasmand even negeren. Net zoals die afwas. De baby slaapt. Laten we dus even tot rust komen. Fysiek, maar ook mentaal.

Ik weet hoe het voelt. Ik weet hoe schuldig jij je voelt als je snel onder de douche kruipt. Terwijl je probeert te ontspannen hoor je haar huilen. Maar haar papa is bij haar, dus probeer jij het te negeren. En te genieten van die hete douche. Je voelt je schuldig om die me-time, al duurt die niet lang. Je haast je, je wilt je partner bijstaan. Je wilt jouw dochter troosten. Misschien heeft ze jou nodig. En jij bent al blij dat de geur van teruggegeven melk uit je haren gewassen is.

Ik weet hoe schuldig jij je voelt als je nog snel de fruitpap afwerkt, terwijl je hoort dat ze boven stilletjesaan wakker wordt. Je haast je. Je wilt de maaltijd af hebben en haar dan pas uit haar bed halen. Je verkiest de fruitpap boven haar? Je kiest voor het organisatorische…

Het schuldgevoel tijdens de eerste stapavond, het avondje uit met je echtgenoot. Je voelt je schuldig omdat je haar uit handen moet geven, omdat jij niet voor haar kan zorgen. Omdat je eventjes plezier hebt zonder haar. Ik ken het gevoel, ik had dit ook.

Als een ander jouw job doet

Ik weet dat het vervelend is, dat het een verschrikkelijk gevoel is, als je jouw kind voor de eerste keer afgeeft aan de onthaalmoeder. De angst dat een ‘vreemde’ vanaf dan voor jouw kind zal zorgen. Een hele dag lang. Het schuldgevoel wanneer je wilt bellen, om te checken hoe het daar gaat. Het schuldgevoel omdat je ook niet wilt overkomen als een controlefreak. Of alsof je de onthaalmoeder niet zou vertrouwen.

De angst dat iemand anders voor jouw kind zorgt, terwijl niemand het zo goed als jij. De angst dat je een mijlpaal zult missen. Haar eerste stapje, haar eerste woordje. Maar ook de angst dat er een ander bij is, die jij niet bent.

Of het verschrikkelijke gevoel wanneer je haar afzet en het lijkt alsof je haar achterlaat. De blik in haar ogen, waarmee ze kijkt alsof je haar zult vergeten. Dat je niet meer terugkomt. Maar ik ken ook het gevoel op het moment dat ze de oppas gewoon is. Dat ze niet langer huilt als je weggaat. Dat ze zelfs niet meer opkijkt. Ze wuift nog een zoen en gaat verder spelen. Ook dan voel je je vervelend. Alsof ze jou niet langer nodig heeft.

Het verschrikkelijke gevoel als mensen afkomen met hun goedbedoelde raad. Alsof zij jouw baby beter kennen dan jij. Alsof zij het allemaal beter weten. Zij zijn de experten, en jij een onervaren persoon.

Ik ken het gevoel, het schuldgevoel, dat je gaat bijklussen en de dochter slaapt als je thuis komt. Het schuldgevoel dat je hebt als je eens wat langer uitslaapt. En dan hoor je beneden het geluid van plezier. En plots lijkt het alsof je die ene morgen een tijd uit haar leven hebt gemist.

Doe ik het wel goed?

Schuldgevoel omdat je denkt dat je alles onder controle hebt en dan toch weer niet. Ik weet dat er momenten waren dat je het niet meer zag zitten. De momenten dat je de douchekraan volledig opendraaide zodat niemand zou horen dat je stond te huilen.

Ik weet dat er momenten waren waarop je je buitengesloten voelde als de vriendinnen een stapavond aan het plannen waren. En zelfs niet vroegen of je mee wou gaan, omdat ze ervan uitgingen dat je toch geen tijd zou hebben.

Je hebt het je meer dan één keer afgevraagd, of je het wel goed deed. Ik weet het. Of een baby wel een juiste keuze was, of jij wel gemaakt bent om 'mama te zijn'? Of jij ooit wel de tricks onder de knie zou hebben.

Ik weet dat je je soms eenzaam voelde tussen alle verzorgingsmomenten. Lelijk. Dat je jezelf hebt verwaarloosd. Dat je jezelf soms niet waardig genoeg vond. Ik weet dat je verlangde naar een moment zonder afkolven, melk invriezen en pampers. Dat je verlangde naar een moment voor jezelf. Wat 'me - time'.

Voel je niet schuldig omdat je passies hebt naast het moederschap. Dat je nog dingen doet die je graag doet, en die geen betrekking hebben op jouw dochter. Dat er nog dingen op deze wereld zinvol zijn in jouw ogen. Hiermee toon je alleen maar aan jouw kind dat ze mag dromen. Dat ze vol passie in het leven kan staan. Vol enthousiasme. Dat ze nooit moet tevreden zijn met minder dan ze zelf wilt. Dat ze doet wat ze graag doet. Dag in, dag uit.